Maandelijks archief: september 2018

Catalaanse Troebelen 35 – Rendementsverdubbelaars in de berichtgeving

door

Nederlandse correspondenten in Catalonië geven herhaaldelijk blijk van hun ongeloof over de ontwikkelingen daar zonder zich werkelijk ooit te verdiepen in de achtergronden en actualiteit van het onafhankelijkheidsstreven van de Catalanisten. Rop Zoutberg kwam tijdens de “diada” van 11 september, een jaarlijkse manifestatie van Catalaans onafhankelijkheidsstreven, met een onbenullig belevenis-stukje dat niemand aan verdere kennis of inzicht kon helpen (NOS 11 september 2018). De huidige president van Catalonië, Quim Torra, die zichzelf inderdaad belast ziet met het mandaat om de republiek te verwezenlijken, wordt in zijn “item” voor het NOS journaal smalend weggezet als “uiterst radicale separatist”. Zoutberg spreekt van “een soort marionettenbestuur”, waarbij we ons moeten voorstellen dat “gevluchte” (of is het “voortvluchtige”) Puigdemont aan de touwtjes trekt. Om Torra maar niet serieus te willen nemen! Het referendum van 1 october noemt Zoutberg eenvoudigweg “mislukt”, geheel volgens de officiële lezing van de de Spaanse Staat maar compleet in strijd met democratische principes (zie mijn Catalaanse Troebelen 33). Hij volgde een gezinnetje dat deelnam aan de manifestatie in Barcelona. De kijker ziet hoezeer de mensen zich druk maken over hun ideaal. “Ben je niet bang dat mensen op een dag niet genoeg hebben van al dit gedoe, zoveel protesten?”, vraag Rop aan zijn gastheer tijdens de manifestatie. Die antwoordt dan dat ze al een tijdje bezig zijn en dat het protest alleen maar groeit. “Dus het houdt voorlopig niet op?” Nee.

Gele linten in de openbare ruimte van Caldes de Montbui in juli 2018 verwijzen naar de eis tot de beëindiging van de vervolging van politici, bestuurders en leden van maatschappelijke organisaties die zich hebben ingezet voor de onafhankelijkheid van Catalonië. ©2018 Huib J. Lirb

Mooi interview hoor! Waarom nemen die protesten toe? Hoe kon de zaak zo escaleren? Waarom kiezen miljoenen mensen voor afscheiding van de Spaanse natiestaat? Een deel van het antwoord had je kunnen zien op de witte vlaggen in de achtergrond met de teksten”Llibertat presos politics”. Vrijheid voor de politieke gevangenen – of denk je niet dat mensen als Turull en Forcadell politieke gevangenen zijn, Rop? (“‘politieke gevangenen’, zoals de separatisten hen noemen”, lees ik in zijn artikel). Laatstgenoemde dame, moeder van jonge kinderen, was voorzitter van het legitieme parlement dat besloten had tot het uitroepen van de Catalaanse Republiek als gevolg van de uitslag van het referendum van 1 october. Deze dame zit nu al driekwart jaar (sic!) in voorlopig arrest zonder dus dat haar rechtzaak nog is begonnen! Rop! Het is alsof mevrouw Arib al ten maanden in voorarrest zit! Een ander deel van het antwoord had je kunnen zien op de televisiebeelden van 1 october 2017. Maar goed, dit verslag lijkt, net als de vele voorgangers, vooral te willen aangeven hoe vruchteloos het hele streven is. Anders gezegd: hoe zinloos. Geef het ’t toch eens eindelijk op mensen!

Alex Tieleman, de correspondent voor RTL en Trouw, weet zo mogelijk nog minder van de Catalaanse problematiek en struikelde rond 11 september in zijn verbazing over de wereld over de “schoonmaakploegen” die de gele linten uit de openbare ruimte verwijderen, symbolen die de wereld eraan moeten herinneren dat de Spaanse staat nu al bijna een jaar lang politieke gevangenen heeft (Trouw 11 september 2018). In zijn corresponderende televisieverslag voor RTL als “embedded journalist” – deze man is een rendementverdubbelaar – zagen we hem een nachtje (of zal het een uurtje zijn geweest) mee op pad gaan met een paar van die, zullen we zeggen, “politieke vandalen vermomd als milieuactivisten” (voor meer over de slag om de gele linten, zie mijn Catalaanse Troebelen 32). Oké, we weten het: Tabarnia is boos (“Tabarnia” is overigens een samentrekking van Tarragona en Barcelona, de Catalaanse steden waar de meeste Spaanse immigranten zijn komen wonen en werken; veel van die nieuwkomers zijn Spaanse nationalisten en zij gebruiken de term “Tabarnia” om aan te geven dat zij zich willen distantiëren van de Catalanisten, als waren zij geuzen in een merkwaardige verdraaiing van de geschiedenis).

Rop Zoutberg is nu ook naar Matarò gegaan met precies dezelfde insteek (NOS 24 september 2018). Kenmerkend genoeg wordt in de geschreven versie van zijn verslag gevraagd naar het perspectief van “één van ons”, een Nederlandse dame die er al twintig jaar woont. Zij verguist de separatisten en dreigt Catalonië te verlaten mocht het ooit tot onafhankelijkheid komen. Niet iedereen zal daar rouwig om zijn. In het televisie-item is nog meer mis. Daar horen we een Catalaan – die José (Castiliaans) heet en niet Josep (Catalaans) en bovendien ironisch genoeg dezelfde achternaam draagt als de opvolger van Rajoy als nieuwe voorzitter van de Partido Popular – in hard Castiliaans klagen over het dreigende geweld van de mensen die de gele linten ophangen.
Zoutberg’s bron is een Tabarnia-Catalaan dus die de suggestie wekt dat de Catalanisten gewelddadig zouden zijn. Niet om het een of ander maar als er een miljoen Catalanisten bijeen komen op de Diagonal op 11 september dan verloopt die dag zonder incidenten. Zodra de rechts-radicale unionisten met een paar duizend man komen, dan zijn er altijd weer opstootjes die zij zélf blijken te hebben aangesticht. En als de bevolking wordt opgeroepen om hun democratische wil te uiten in een referendum – net zo legaal als een opiniepeiling van Maurice de Hond (wat kan er “verboden” aan zijn?) – dan timmert de Spaanse politie duizend mensen naar de eerste hulp!

En Rop Zoutberg ging met het begin van het item al de mist in – en met hem het ankertje Trip van de NOS bij de introductie – met de mededeling dat de gele linten het symbool zijn van het separatisme. Nou, eh, dat klopt gewoon niet. Die gele linten zijn een aanklacht tegen het feit van de politieke vervolging van mensen die zich vreedzaam inspannen voor de afscheiding. De tegenstanders van die vervolging zijn heus niet allemaal separatisten. De burgemeester van Barcelona, bijvoorbeeld, Ada Colau (Podem) is tegen de onafhankelijkheid maar ze droeg tijdens de Diada herdenking wél een geel lintje. En op camera heeft ze zich uitgesproken tegen de politieke vervolging met een fel beroep op de huidige regering om alles te doen om er een einde aan te maken. Dat roepen ook specialisten van internationaal recht, óók op de podia van de Verenigde Naties – ik heb daar herhaaldelijk stukkies over geschreven (min of meer expliciet in o.m. Catalaanse Troebelen nrs. 5, 16, 20, 22, 26, 31). Maar voor Rop en Rob van de NOS zijn dat al veel te veel details. Zij denken meteen aan populisme. Aan Orban en Salvini. Torra gooien ze dan ook meteen maar op dezelfde hoop van xenofobe volksmenners. En zo is de wereld van de NOS altijd lekker overzichtelijk.

En zo gebeurt het dat mensen die protesteren tegen politieke vervolging worden gezien als de slechterikken (hun protest in de openbare ruimte zouden neerkomen op “nazi-praktijken”) terwijl de schurken die deze uitingen van maatschappelijk verzet actief verwijderen – en dus kennelijk vóór de politieke vervolging zijn – gezien worden als de weerloze slachtoffers. Wie zijn nu eigenlijk de fanatici? Ik weet wel wie ik enger vindt!

Waarom lezen deze journalisten zich niet een beetje meer in? Koop een boek en lees het! Waarom spreken ze niet met vooraanstaande voorstanders van de onafhankelijkheid? Sommigen zitten gevangen, anderen zitten in ballingschap – handig dichtbij voor de Nederlandse pers bovendien. Waarom vragen ze het niet aan Colau? De aandacht van de Nederlandse journalisten waarvan ik de stukken tegenkom (want ja, je kunt niet alles volgen) gaat overwegend uit naar het perspectief van de unionisten. Spanje is de norm want dat is nu eenmaal de norm. En zo wint het Spaans nationalisme ’t opnieuw van het Catalaans nationalisme. Ze lezen El Pais – een extreem partijdige krant die merkwaardig genoeg wordt gezien in het buitenland als de Spaanse kwaliteitskrant bij uitstek (waarbij het misschien scheelt dat ze online ook Engelse vertalingen meegeven). Ze volgen een persconferentie van vertegenwoordigers van de staat of de landelijke politiek; of ze stellen hun vrienden, buren en, wie weet, de incidentele passant een paar vragen en vissen naar een weerklank van hun eigen vooronderstellingen. En wanneer de hamvraag dan toch eens aan “separatisten” wordt gesteld – “wat bezielt jullie?” – dan lijkt de wil om een zinvol antwoord te krijgen er niet te zijn. Want omdat ze dan blijven steken in de beleveniswereld van verontwaardiging en ongeloof, wordt er niet verder doorgevraagd. En ondertussen wordt een groot deel van het Nederlandse publiek maar heel summier en zeer eenzijdig geïnformeerd.

PS. voor degenen die mijn tirade nog niet lang genoeg vonden, sta ik ook even stil bij deze merkwaardige uitspraak van de primaire bron van Zoutberg. Ik citeer uit het geschreven online artikel van de NOS van 24 september 2018: “De Spaanse nationalist Casado ging vroeger ook naar de optocht, waarmee de val van Barcelona tijdens de Successieoorlog in 1714 wordt herdacht. Maar sinds het Catalaanse bestuur zes jaar geleden voor het pad van de onafhankelijkheid koos, is La Diada volgens hem gekaapt door separatisten. ‘Eerst waren er alleen senyera’s (de officiële Catalaanse vlaggen) te zien, nu alleen nog maar estelada’s (onafhankelijkheidsvlaggen)’, zegt Casado.” Wat opvalt is de onzinnige suggestie dat er ooit iets anders gevierd of herdacht had kunnen worden tijdens de Diada dán de Catalaanse onafhankelijkheid. Want men gedenkt daar het verlies van de soevereiniteit met de bedoeling dat die eens weer zal worden herwonnen. Wat vierde die meneer Casado vroeger dan op de Diada? Was het voor hem een soort koninginnedag? Een Uitmarkt? Een folkloristisch dagje-vrij?

Voor nog meer fixatie op deze meneer Casado “de lintjesknipper” in de Nederlandse pers, zie het NRC artikel van 9 september 2018: delen de rendementsverdubbelaars hun adressenbestand?

Bona Diada a tothom! – Catalaanse Troebelen 34

door
Catalanistische vlaggen 2018

“Strijk de vlaggen eer ge ze hijscht” ©2018 Huib J. Lirb

Ter gelegenheid van de jaarlijkse herdenking, vandaag op 11 september, van het verlies van de Catalaanse soevereiniteit in 1714, “la diada”, hebben de politieke gevangenen en vluchtelingen een paar dagen geleden gezamenlijk een manifest weten te publiceren dat oproept tot de verdediging van de democratische vrijheden in Catalonië tegen de repressie door de Spaanse Staat (ara.cat 9 september 2018).  Deze tekst bevat een prachtige weerklank van Benedict Anderson’s begrip van de natie als “ingebeelde gemeenschap” (Benedict Anderson, Imagined Communities. Reflections on the Origin and Spread of Nationalism, London 1983),  “civic nationalism” (in contrast tot etnisch nationalisme) met de nadrukkelijke kwalificatie van een gemeenschap van waarden,  anti-fascistisch en inclusief, met de diversiteit van de multi-culturele samenleving.
Ik citeer: “Ens sentim hereus dels lluitadors antifranquistes i del llegat del conjunt del catalanisme, el sobiranisme i l’independentisme, que sempre ha treballat per enriquir l’imaginari col·lectiu de país, des de l’empatia i sense demanar renúncies a ningú ni dels seus orígens, ni de la seva llengua ni de la seva identitat.”
 
In mijn vertaling:
“We beschouwen onszelf als de erfgenamen van de strijders tegen het Franquisme en als de begunstigden van het legaat van het Catalanisme dat, in complete vereniging met de toewijding aan de souvereiniteit en onafhankelijkheid, zich altijd heeft ingespannen voor de verrijking van de ingebeelde gemeenschap van het land, mét inleving in de gedachten- en beleveniswereld van anderen en zónder de eis aan wie dan ook om de eigen afkomst, de eigen taal of de eigen identiteit te verloochenen.”
Ik wens ze vandaag een mooie diada toe: bona Diada a tothom!
 

Voor de achtergrond van de Diada, die tegelijk het verlies van onafhankelijkheid gedenkt én het vooruitzicht op de herwinning ervan viert, zie mijn Catalaanse Troebelen nr. 8.

 

Intussen, op Sicilië…

I Nuovi Vespri

Memo: door een merkwaardig toeval (?) hebben de Siciliaanse separatisten ook juist vandaag hun eigen politieke manifest klaar. Ze zetten helaas een minder vreedzame toon aan dan de Catalanen. “De structurering van onze politieke beweging is voltooid. Een oproep tot wapening voor diegenen die willen strijden”, zo de onhandige formulering gaat, “door de berusting  die het systeem goed uitkomt terzijde te schuiven. Voor de jongeren die de gelegenheid hebben om geschiedenis te schrijven. Behalve de vele initiatieven te velde, zijn er ook vormingscursussen en studiebeurzen. De campagne voor de bevrijding van Sicilië is van start gegaan!” (http://www.inuovivespri.it/2018/09/11/il-manifesto-politico-de-i-nuovi-vespri-per-i-siciliani-seri-e-per-i-giovani-che/#_: “Completata la strutturazione del nostro movimento politico. Una chiamata alle armi per chi vuole lottare, mettendo da parte la rassegnazione che fa comodo al sistema. Per i giovani che hanno la possibilità di scrivere la storia. Tra le tante iniziative in campo, corsi di formazione e borse di studio. Al via la campagna di liberazione della Sicilia…”) De toon is verschillend en de processen staan ook in de politieke werkelijkheid van vandaag op zich ook los van elkaar. Toch zien we op tal van plaatsen dat de klassieke nationale staten steeds meer onder druk staan van onafhankelijkheidsbewegingen (denk ook aan Schotland, de Veneto-Lombardije, Corsica). In het Siciliaanse geval  is er echter wel een historisch verband met Catalonië want de naam van de Siciliaanse onafhankelijkheidsbeweging, “I Nuovi Vespri”, herinnert aan de omverwerping van het Franse (Angevijnse) juk ten gunste van, inderdaad, een nieuw Catalaans (zogenaamd Aragonees) bestuur (vanwaar de gelijkenis in de gebruikte vlag). De Nieuwe Vespers verwijst naar deze omwenteling die de geschiedenis is ingegaan als de Siciliaanse Vespers (waarvoor zie, als klassiek voorbeeld, Steven Runciman, The Sicilian Vespers, Cambridge 1958; vertaald als De Siciliaanse Vespers. Een geschiedenis van de Mediterrane wereld aan het einde van de 13e eeuw,  Amsterdam 1988). Hier is veel meer over te vertellen en ik kom er later dan ook graag op terug.

Stef Blok en de Wonderbaarlijke Verdwijning van Honderden Volkeren

door

zonder titel

 

Het is deprimerend om te constateren dat onze minister van buitenlandse zaken gewoon mag aanblijven, terwijl hij heeft bewezen een volslagen onbenul te zijn op alle gebieden van, tja,  zullen we zeggen “wereldorientatie” (geschiedenis, aardrijkskunde, sociale wetenschappen). Zijn toespraakje geeft blijk van een simplistische kijk op “de” multiculturele samenleving. Stuitend is vooral ook de racistische ondertoon als zou bewezen zijn – in de praktijk – dat “we” genetisch nooit vreedzaam met andere “volkeren” kunnen samenleven. Nou, ik kan ook niet samenleven met Blok, zal ik bekennen, maar dat komt dan niet door mijn DNA, dat overigens na gedegen onderzoek overwegend oostelijk mediterraan is gebleken te zijn – ik ben dus eigenlijk een Palestijn.  

Stef Blok, prominent denker van de VVD. We hebben allemaal in de verschillende media kunnen horen welke problemen de stuitende uitspraken van de minister zoal hebben opgeroepen. Vooral de kritiek van Lodewijk Asscher vond ik erg sterk: wat hebben we aan een minister die alle inspanningen en successen van de multiculturele samenleving van Nederland verloochent (zie https://www.bd.nl/video/production/marijnissen-en-asscher-uiten-kritiek-op-uitspraak-stef-blok~vp48946). Ja, hij kan een paar woordjes terugnemen – gefeliciteerd: Blok is politiek nu kennelijk “beschadigd” maar dat blijft toch zonder enige consequentie in het politieke spel. Dat cynische spelletje van het coalitiebelang zal alleen maar leiden tot nog meer ontgoocheling en onverschilligheid bij de burgers die daardoor nog meer vatbaar worden voor alternatieve demagogie. 

Blok gaat dus gewoon door met zijn werk. Het behaagt de regering (en de meerderheid van de tweede kamer) om deze man ondanks zijn kolossale stupiditeit en onwetendheid pontificaal de wereld rond te sturen om zo de belangen van Nederland te behartigen. Typisch Hollands. Het probleem komt tegelijk van boven en van onderen: want in het land der blinden waar éénoog koning is, kan men niet anders dan een blinde naar het buitenland sturen om éénoog te vertegenwoordigen. 

Hier wil ik nog even ingaan op een detail dat een beetje op de achtergrond is maar dat wat mij betreft op zichzelf al reden zou zijn om Blok te ontslaan.  Het betreft een tussenwerpsel in zijn inleiding tot het punt dat hij wilde maken over de onmogelijkheid om in de wereld een geslaagd voorbeeld te geven van een multiculturele samenleving. “Noem mij een voorbeeld van een multi-etnische of multiculturele samenleving waar de oorspronkelijke bevolking nog woont – dus dan vallen Australië en de Verenigde Staten af, want daar is de oorspronkelijke bevolking uitgeroeid – […] ” (https://www.nu.nl/politiek/5448068/deel-oppositie-verliest-vertrouwen-in-blok-coalitie-steunt-minister.html?redirect=1: zie ook mijn plaatje). 

Het eerste probleem is al de uitzondering van Canada en Latijns-America. Want als je de “Amerikaanse Indianen” van de VS aanhaalt, waarom laat je hun lotgenoten van hetzelfde continent dan buiten beschouwing (voor een legitimatie van deze noemer, zie http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/mitakuye-oyasin-we-zijn-allemaal-aan-elkaar-verwant/)? Een soortgelijk probleem zien we, gelet op bijvoorbeeld Nieuw-Zeeland, ook aan de kant van Australië/Oceanië.

Om te kijken kijken welke en hoeveel mensen Blok met zijn tussenwerping eigenlijk wegredeneert als zijnde “uitgeroeid”, zal ik me wel eerst richten op het grotere geheel van die uitroeing. 

De inheemse bevolkingen van America en Australië/Oceanië zijn inderdaad dramatisch gereduceerd, deels bewust en grotendeels onbewust, ten gevolge van hun “ontdekking” door de Europeanen (Charles C. Mann, 1491. New Revelations of the Americas Before Columbus, New York 2006; voor bijvoorbeeld de decimatie van de 7 of 8 miljoen Arawaks in het Caraïbische gebied tot een paar duizend na 50 jaar, zie Alvin M. Josephy, Jr., 500 Nations. An Illustrated History of North American Indians, New York 1994, 112-129). 

     Volgens oudere, nog zeer behoudende schattingen kan de pre-Columbische bevolking van het Amerikaanse continent uit zoveel als tussen de 50 en 70 miljoen mensen hebben bestaan, met mogelijk zo’n 60 miljoen in Midden- en Zuid-America en in Noord-America (2 tot 7 miljoen in https://en.wikipedia.org/wiki/Population_history_of_indigenous_peoples_of_the_Americas; Carl Waldman verwijst naar uiteenlopende schattingen voor Noord-America van 1 miljoen tot 12 miljoen in zijn Atlas of The North American Indian, revised edition, New York 2000, 31); maar volgens de meer recente schattingen kan het aantal hebben opgelopen tot wel 100 miljoen of meer (https://en.wikipedia.org/wiki/Population_history_of_indigenous_peoples_of_the_Americas; voor de methodes om te komen tot schattingen, zie Mann 2006, 102-112).

     Hoe de schattingen ook tot stand zijn gekomen, het is bij vergelijking met beter verifieerbare gegevens uit recente tijden (zoals die uit de 19e en beging 20e eeuw) hoe dan ook volkomen duidelijk dat het eerste contact met Europeanen heeft geleid tot een catastrofale sterfte vooral door ziekte en, in mindere (maar niettemin duizelingwekkende) mate, ook door geweld. Stef Blok heeft dus best gelijk om chargerend te stellen dat de Amerikaanse Indianen zijn uitgeroeid. Maar alleen op verjaardagsfeestjes met een borrel en een stukje kaas. Want als minister van Buitenlandse Zaken zou hij deze uitgeroeide mensen toch nog kunnen tegenkomen in verband met actuele problemen die onder meer het internationaal recht betreffen – een terrein waar Nederland zich uitdrukkelijk op profileert als beproefde autoriteit, met zulke prestaties als een lange traditie van baanbrekende rechtsgeleerdheid vanaf in ieder geval Hugo de Groot, een respectabele periode van politieke neutraliteit van de laat 19e eeuw tot 10 mei 1940, met de eerste internationale vredesmissie in Albanië in 1914 (waarvoor zie, J. Fabius, Zes maanden in Albanië, Amsterdam [1918] 1991), en natuurlijk met het Permanent Hof van Arbitrage en het Internationaal Gerechtshof van de Verenigde Naties in het Vredespaleis. Moet een land met deze sterke reputatie  op het gebied van internationaal recht nu serieus worden vertegenwoordigd door een kolossale onbenul alleen maar om de belangen van de toevallige coalitie van dit moment te redden?

Komen we nu toe op de huidige aantallen van inheemsen.  In de loop van de afgelopen eeuw hebben die zich weer enigzins weten te herstellen, van 50-100 miljoen in 1492 tot ca. 57 miljoen in het heden.

De VS heersen over meer dan 5 miljoen “Native Americans” of “American Indians” (1,7% van de totale bevolking), mensen die geregistreerd zijn als leden van meer dan 500 federaal erkende “tribes” (https://en.wikipedia.org/wiki/Native_Americans_in_the_United_States).

Canada heeft nog steeds meer dan anderhalf miljoen mensen die behoren tot 600 “First Nations” en die 70 verschillende talen spreken; het is de verwachting dat hun aantal in de komende twintig jaar zullen toenemen tot 2,5 miljoen (https://www150.statcan.gc.ca/n1/daily-quotidien/171025/dq171025a-eng.htm: “In 2016, there were 1,673,785 Aboriginal people in Canada, accounting for 4.9% of the total population. […] In the next two decades, the Aboriginal population is likely to exceed 2.5 million persons.”).

De inheemsen van Midden- en Zuid-America, de “indígenas” of “Amerindianen”, zijn ook verspreid over honderden verschillende volken die zo’n  380 verschillende talen spreken: zo’n 50 miljoen mensen in Latijns America worden beschouwd als “inheems” en dat komt neer op 11% van de totale bevolking (inheemsen vormen zelfs de meerderheid in Bolivia en Guatemala) (https://owlcation.com/social-sciences/Indigenous-People-Latin-America). 

De inheemsen van Australië, “Indigenous Australians” of (formeel) “Aboriginal Australians”, zijn door minister Blok eveneens weggeredeneerd wegens uitroeing. Ook hier is een oorspronkelijke bevolking door een combinatie van ziekte en geweld gereduceerd van een geschat aantal tussen 318.000 en 1 miljoen mensen, tot een formeel erkend aantal van 649.171 in 2016 (2.8% van de totale bevolking). Misschien zou Blok ook rekening hebben moeten houden met de circa 600.000 Maori’s van Nieuw Zeeland (https://en.wikipedia.org/wiki/Māori_people: census 2013). 

Minister Blok schuift met zijn losse pols dus wereldwijd zo’n 60 miljoen mensen terzijde als irrelevant, want “uitgeroeid”, als we zijn onbegrijpelijke omissie van Canada en Latijns America zouden meerekenen. Ach ja, wat zijn nou 60 miljoen mensen? Nou, toch meer dan 3,5 keer zoveel als het aantal burgers dat hij geacht wordt politiek te vertegenwoordigen in het buitenland.  

Als we hem letterlijk nemen en ons beperken tot de VS en Australië, dan nog gaat het om meer dan 5,5 miljoen mensen. Gelukkig, dat is slechts een derde van het aantal inwoners van Nederland.

Maar het probleem is natuurlijk niet zozeer kwantitatief als wel kwalitatief. Met het grootste gemak schuift Blok het bestaan van hele volkeren weg als irrelevant voor zijn”analyse” van samenlevingen. Het merendeel van deze volkeren wordt nog steeds geplaagd door oud zeer en voortdurend onrecht. Overal procederen inheemsen (als individuen, vaak in groepen, of als politiek erkende entiteit) tegen de federale of nationale staat onder welke soevereiniteit ze zijn komen te vallen. Daarbij wordt meer dan eens een beroep gedaan op de solidariteit en betrokkenheid, of tenminste belangstelling, van anderen op het terrein van internationaal recht en inzonderlijk de mensenrechten. Deze mensen hoeven niet te rekenen op onze minister van Buitenlandse Zaken. Blok negeert hun bestaan met de retorische genocide van zijn gewraakte uitspraken.

 

Catalaanse Troebelen 33 – Overwegingen over de opkomstdrempel of deelnamequorum en de dubbelzinnige boodschap van Bono

door

Facebook stukje 1 september 2018

De nieuwe leider van de Partido Popular zal zich ervoor inspannen om de Spaanse wet op de verboden symbolen van 1981 – die de hakenkruisen en de fascistische adelaar uit het straatbeeld moesten houden – aan te passen. Het is zijn verklaarde bedoeling om de gele linten te verbieden als zouden die “antidemocratische propaganda” behelsen (“Pablo Casado també proposa la modificació de la Llei de símbols del 1981 perquè sigui obligatori pels consistoris retirar “la propaganda antidemocràtica” – CCMA d.d. 1 september 2018). Ironisch, nietwaar, zo’n verbod van linten die protesteren tegen de vervolging van politici, bestuurders en opinieleiders vanwege hun pogingen de Catalaanse onafhankelijkheid te bewerkstelligen in overeenstemming met de uitslag van een referendum dat door de Spaanse nationalisten “illegaal” is verklaard. Was de opkomst te klein? Dat vonden ze ook in ons land van “meten is weten” inderdaad wel. Laten we eens kijken….

In het geval van de Catalaanse onafhankelijkheid zijn de leiders van Europese lidstaten stellig in hun ontkenning: met een opkomst van 42 procent zou een meerderheid van 90% betekenisloos zijn (https://www.bnr.nl/…/90-procent-stemt-voor-onafhankelijkhei…). Maar de EU geeft nu wel meteen gehoor aan de uitslag van een meerderheid van 80% van de stemmen in een online raadpleging (enquete) waar slechts iets meer dan 1% van de burgers aan heeft deelgenomen. De EU telt namelijk zo’n 375 miljoen stemgerechtigden (https://prodemos.nl/…/de-europese-un…/europese-verkiezingen/); de “opkomst” (aantal respondenten) in de zaak over de zomer- en wintertijd was 4,6 miljoen en dat komt neer op een percentage van 1,2%. “De mensen willen het, wij doen het”, zou Juncker hebben gezegd terwijl ook de kranten spreken van een “duidelijk signaal” van de Europeanen (https://www.ad.nl/…/duidelijk-signaal-europeanen-stop-de-z…/). Nee – en ik herhaal het nog maar eens – een uitkomst van 90% van de stemmen bij een opkomst van 42% is kennelijk betekenisloos? (zie hiervoor ook mijn http://www.lirb.nl/historia-the…/de-catalaanse-troebelen-10/) Het begrip “democratie” is blijkbaar héél rekbaar waar het gaat om de gevestigde belangen van de natiestaten en de EU.

Facebook stukje d.d. 3 september 2018

De openingsbeelden van de actuele show van U2 bevatten een beeld van een demonstratie van Catalanisten en dat wordt door Catalaanse media meteen gezien als een blijk van steun aan het democratische proces dat heeft geleid tot het uitroepen van de Catalaanse Republiek vorig jaar (https://www.elnacional.cat/…/catalan-process-u2-european-to…). Maar hoe we het gebruik van dit beeld moeten interpreteren is misschien ietsje minder duidelijk dan de enthousiaste redacteur van El Nacional denkt (en datzelfde geldt voor het stukje in El Món van 2 september 2018). Want Bono propageert, blijkens een interview met de Frankfürter Allgemeine van 27 augustus, juist een Europese democratie die door nationalisme wordt bedreigd. Tja, welk nationalisme? Het Spaanse of het Catalaanse? De Spaanse premier heeft Bono in ieder geval al gecomplimenteerd met de beeldsequentie dus voor hém is de betekenis ook duidelijk genoeg – récht tegenover die van de Catalanisten!

The Catalan process, on the big screen in U2’s European tour. The Catalan independence process has a large-as-life presence in the new European tour that legendary Irish rock group U2 began on Friday.