Ben Emmerson tijdens zijn voordracht op het symposium in Den Haag (© 2018 Sofia Josepina Lirb)
Nederlandse vertaling van de voordracht van mensenrechten advocaat Ben Emmerson over de schending van de mensenrechten door de Spaanse staat gehouden op het symposium De Catalaanse kwestie in juridisch perspectief , georganiseerd door de Catalaanse Nationale Assemblée (Assemblea Nacional Catalana) op 9 november 2018 te Den Haag.
Voor onze video met deze vertaling in de ondertitels, zie hier.
Startbeeld van de video met de voordracht van Ben Emmerson (beeld van de video).
Openingstitels
The Catalan Question and International Law (De Catalaanse kwestie in juridisch perspectief). An international symposium on the Right of Self-Determination organised by ANC Nederland, The Hague, The Netherlands, 9 November 2018
Part One. Ben Emmerson QC. Eminent International Lawyer (Queen’s Counsel)
Specialising in European human rights law, public international law and international criminal law. Formerly UN Special Rapporteur on Counter-Terrorism and Human Rights.
De vier sprekers van het symposium in Den Haag. Van links naar rechts: Alfred De Zayas, Fernando Burgés, Ben Emmerson, Elisenda Paluzie (©2018 H.J. Lirb)
Vertaling van gesproken woord
[Emmerson:] Heel veel dank aan de organisatoren en allen die hier vanmiddag aanwezig zijn. In zekere zin is een middag die gewijd is aan de discussie over zelfbeschikking een passende gelegenheid om ook te kijken naar de problemen van de mensenrechten waar het Catalaanse volk en zijn politieke leiders nu door getroffen worden.
Ik zeg dat omdat, zoals we in de loop van de middag te horen zullen krijgen, het recht op zelfbeschikking, hoewel dit het eerste recht is in de rangschikking [van het VN Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten], en misschien ook wel een van de meest belangrijke van de erkende mensenrechten in internationaal recht, tegelijkertijd ook een van de minst goed begrepen en gedefinieerde principes is van het internationaal recht.
Het zal u dan ook opvallen, bij het lezen over de uitoefening van het recht op zelfbeschikking, dat er zo’n grote verscheidenheid is aan visies op de wérkelijke betekenis in het moderne tijdperk, in het huidige tijdperk van post-post kolonialisme [dus: na de dekolonisaties van het post-kolonialisme], dat het belangrijk is, in een zaak als de Catalaanse, om even een stapje terug te doen en een paar fundamentele vragen over zelfbeschikking aan de orde te stellen.
Wat mij betreft moet uiteindelijk in een moderne democratie zelfbeschikking ten minste betekenen het recht van groepen mensen die zichzelf identificeren als een volk of een natie op een eigen politieke expressie opdat ze zich kunnen laten beheersen door wetten die beantwoorden aan hun gebruiken en waarden. En in een moderne democratische context komt dat algemeen neer op het recht, onder gepaste omstandigheden, op ten minste een wettelijk afdwingbaar referendum dat de zienswijzen van de meerderheid van het volk uitdrukt.
Stembus gebruikt in het referendum over Catalaanse onafhankelijkheid op 1 october 2017 (foto Màrius Montón, Wikimedia Commons)
Maar waarom en onder welke omstandigheden ontstaat de behoefte van een groep mensen, een natie, binnen de grenzen van een bestaande staat – zoveel staten die natuurlijk zijn gevormd door de gedwongen bijeenscharing van verschillende groepen mensen, verschillende naties, onder een enkele vlag – waarom en hoe kom je op de positie terecht dat mensen die noodzakelijke behoefte voelen om zich van anderen af te scheiden?
[ca. 02:45] Ik denk dat een van de grootste mythes over Catalaanse onafhankelijkheid de gedachte is dat die, om de een of andere reden, niet zou stroken met het respect voor de waarden van de Europese Unie. Het tegengestelde is waar. De Catalaanse leiders waar ik contact mee heb zouden allemaal juist dolgraag zien dat Catalonië een EU-lidstaat werd, dat ze volwaardig deel zouden nemen aan de Europese Unie, ter ondersteuning van de unie en mét de ondersteuning van de unie. Ze willen dat alleen niet doen via de regering van andermans natie.
Dus in zoverre gaat het niet om Europese eenheid of de integratie van het Europese project. Dit gaat over het recht van een groep mensen die waarden delen, die op gespannen voet staan met waarden die voortkomen uit de overheersende staatsentiteit in Madrid, om zichzelf te besturen volgens die eigen regels en waarden, welnu …
De geluidsversterking valt uit] … Sorry, maar doet de microfoon het niet? Is het zo beter? U zult vanmiddag een verscheidenheid aan visies horen en ik verwacht dat velen van u uw eigen ervaringen hebben, maar uiteindelijk… Het spijt me, maar hij lijkt het toch niet te doen. [ca. 04:05, er is een vervangende microfoon aangereikt.]
Ben Emmerson tijdens zijn voordracht op het symposium in Den Haag (©2018 Maria Feliciana Coll)
Als iemand die in deze situatie terecht is gekomen van buitenaf: de fundamentele existentiële strijd tussen, zullen we zeggen, Barcelona en Madrid is een strijd van waarden. Ik beschouw de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging als in wezen een liberale anti-fascistische beweging, die voortgekomen is uit de geschiedenis van de strijd, in het territorium van de Spaanse Staat, om de erfenis van de dictatuur van Franco te boven te komen. En ik denk dat dit een van minst goed begrepen aspecten is van de Catalaanse Kwestie. En ik denk dat het een van de meest belangrijke uitdagingen is voor de onafhankelijkheidsbeweging om die boodschap over te brengen.
[ca. 04:50] Want ik denk dat zodra het maatschappelijk middenveld in de ruime Europese zin eenmaal een écht goed begrip krijgt van de fundamentele strijdpunten van dit conflict dan blijkt het zonneklaar welke partij de goede is en welke de foute. Het is niet een kwestie van nuances. Het is niet een kwestie van nationalisme. Of van nationalistisch onafhankelijkheids-chauvinisme. [Jingoïsm] Dit is een oprechte strijd om een liberaal democratisch waardensysteem te doen gelden tegenover een Diepe Staat die men heeft laten doorwoekeren in Spanje, waarmee aldus de waarden van het Franco tijdperk zijn bestendigd en bevorderd.
Ben Emmerson over de doorwerking van het Franquisme diep in het Spaanse staatsbestel (videobeeld van de voordracht)
De meesten van u zijn vast voldoende vertrouwd met deze nuances. Maar ik werd vanmorgen dan toch weer getroffen door het feit dat we te maken hebben met een modern Spanje waarin demonstranten die wegen blokkeren worden bestempeld als “terroristen”, waarin ook rappers die pro-Catalaanse liedjes zingenworden gestigmatiseerd als “terroristen”. Maar wanneer dan een individu wordt gearresteerd met wapens en bommen met de ontdekte bedoeling om de premier te vermoorden ter vergelding van zijn beslissing om te volharden in de opgraving van de stoffelijke resten van Franco uit de bespottelijke “Vallei van de Gevallenen” en ze te herbegraven op een andere plaats die beter zou passen bij een post-fascistische staat, dat is dan opeens helemaal geen “terrorisme”. En dát is, in zekere zin, de essentie van de strijd.
Op 3 october 2017 blokkeerden vreedzame demonstranten de snelweg AP-7 uit protest tegen het Spaanse politiegeweld tijdens het referendum twee dagen tevoren (Riderfoot / Shutterstock.com)
[ca. 06:32] Erg weinig kan worden vastgesteld met absolute zekerheid over de precieze betekenis van “het recht op zelfbeschikking”. En mijn grote vriend en collega Alfred De Zayas zal dit recht dadelijk nader beschouwen in de dimensies van het internationaal recht. Een van die dimensies is natuurlijk die van de veelvoorkomende veronderstelling dat het een remediërend recht zou zijn. Dat wil zeggen, een remedie, voor wanneer een groep mensen die zichzelf identificeren als een natie of een volk het punt hebben bereikt waarop ze niet langer bereid zijn de systematische schending van hun mensenrechten te verdragen. En in veel gevallen, zéker in de postkoloniale instanties, is het de remedie die de strijd voor zelfbeschikking definieert.
Dus ik denk, in één opzicht – hoewel we de agenda vandaag hebben omgegooid zuiver omwille van mijn reisgemak – het is eigenlijk best logisch om eerst te beginnen met de schendingen van mensenrechten. Want in zekere zin zetten ze de toon voor de legitimiteit, zowel politiek als juridisch, van de eisen van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging. En wat ik zoal om me heen hoor, reizend door Europa in het algemeen of gewoon in mij eigen land, van intelligente, geïnformeerde, liberale, politiek-bewuste mensen is een volslagen onwetendheid over de aard van de strijd.
Waarom wil het Catalaanse volk onafhankelijk zijn van Spanje? Is het omdat dit een buitengewoon rijk gedeelte is van Spanje en dat ze het geld voor zichzelf willen houden? Is het een anti-democratische beweging? Is dit gebaseerd op de toeters en bellen van extreem nationalistisch chauvinisme? Er is werkelijk sprake van een algemeen gebrek aan begrip.
Politiegeweld tegen het Catalaanse electoraat op 1 october 2018 (Wikimedia Commons Robert Bonet)
Maar één ding is sommigen wél opgevallen in october 2017. Dat waren de beelden van het politiegeweld op straat. En weet je, als je ze van tijd tot tijd weer bekijkt, zo in de loop van het jaar dat eroverheen is gegaan, dan worden de beelden alleen nog maar schokkender. Omdat er inmiddels meer van blijken te zijn verschenen. En om te zien hoe de politie van een democratische natiestaat in het hart van de Europese Unie woest werd losgelaten op burgers die bezig waren met de uitoefening van hun democratische recht om deel te nemen aan een volksraadpleging, om te zien hoe ze aanvielen op ouderen, jongeren, mannen en vrouwen zonder onderscheid, omdat die hun stemrecht probeerden uit te oefenen, om te zien hoe ze stembussen stalen, mensen op hun hoofd sloegen. Dát is een werkelijk schokkend beeld.
De Spaanse Nationale Politie neemt stembussen in beslag op 1 october in Barcelona (Robert Bonet, Creative Commons)
Temeer omdat er absoluut nog geen enkel greintje geweld werd gebruikt door de andere kant. [ca. 09:26] En ik denk dat mensen buiten Spanje zo zoetjes aan wel een beetje wakker zijn geworden en zich hebben afgevraagd: “wat is er toch in vredesnaam aan de hand in Barcelona? Hoe kon dit toch gebeuren?” Maar toen kwam de volgende golf van onderdrukking. Dat was het oppakken van de mensen áchter deze uitdrukking van de democratische wil. En we hebben allemaal wel weet van de leiders die gevlucht zijn naar België. We weten van andere leiders die gevlucht zijn naar Schotland en Zwitserland. We weten dat er politieke leiders zijn gearresteerd en in hechtenis worden gehouden. Maar mensen weten doorgaans niet waaróm al die mensen toch op deze manier worden vervolgd.
[ca. 10:08] En het is echt een schok zodra je intelligente, politiek-bewuste mensen, met een brede liberale grondhouding contronteert met de feiten. Want ik blijk altijd een aanvankelijke strijd aan te moeten gaan, waarin iemand tegen me zegt: “Ja, maar dat kan niet het hele verhaal zijn.” Ik zeg dan: “dat ís juist het hele verhaal”. Dat is het hele verhaal. Deze mensen worden gearresteerd en vervolgd zuiver en alleen vanwege de geweldloze uitdrukking van een politieke wil die ten allermínste de helft van de publieke opinie in Catalonië vertegenwoordigt.
“Leve de Catalaanse Republiek! Catalonië vecht voor zijn vrijheid.” Spandoeken en vlaggen aan de gevel van Plaça del Vi, Girona © 2018 Huib J. Lirb
Het volk van Catalonië wil niet langer deel uitmaken van Spanje. Nou, ongeacht het debat over de vraag, politiek of juridisch, of het recht op zelfbeschikking nu weerspiegeld is in het recht op een onafhankelijke staat, – en dat is een vraag waar veel over wordt gediscussieerd met een boel meningen en veel verspilling van inkt en papier… Maar over één ding bestaat echt geen verschil van mening. Namelijk dat er in een pluralistische democratie die zich houdt aan de grondbeginselen van de internationale gemeenschap, te weten het Europees verdrag voor de rechten van de mens, de kernwaarden van artikel 2-3 van de Europese Unie, het internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten. Het is boven elke twijfel verheven dat je in een democratie het politieke recht hebt om voor onafhankelijkheid te pleiten. Nu kan het zijn dat je geen wettelijk recht hebt – of misschien heb je dat wel – om die staatsvorming of onafhankelijkheid af te dwingen. Maar om ervoor te pleiten, om te proberen daartoe tot actie te bewegen, om te proberen constitutionele verandering te bewerkstelligen met democratische middelen, is nu juist de esséntie van democratie.
Francisco Franco en Dwight D. Eisenhower in Madrid in 1959 (US National Archives, Wikimedia Commons). Uitweiding door Lirb: dit bezoek van de VS president aan de fascistische dictator was natuurlijk een gotspe en vooral betekenisvol als je bedenkt dat Eisenhower de opperbevelhebber (Supreme Commander) was geweest van de antifascistische alliantie voor de bevrijding van Europa. Het Spaanse fascisme kon blijven bestaan dankzij de Koude Oorlog. Zoals Het Parool van 26 augustus 1959 kopte: “Spanje opgetogen over gesprek met Ike. Franco profiteert van spanning tussen Oost en West” (Koninklijke Bibliotheek, Delpher). Vanuit Catalonië kwam protest. De “Democratische jeugd van Catalonië” heeft in een open brief aan Eisenhower verklaard: “Het is treurig dat het land, dat zich opwerpt als de verdediger en vaandeldrager van de vrijheid, zonder reserve een totalitair regime, ontstaan met de hulp van Mussolini en Hitler, steunt.” (Het Parool 12 december 1959, Koninklijke Bibliotheek, Delpher).
[ca. 12:12] En al deze mensen … Ik vertegenwoordig zeven van de negen politieke leiders die in de gevangenis zitten en die daar nu al een jaar lang zitten, zonder berechting, om precies die reden. En dan is er ook president Puigdemont en enkele andere ballingen. De realiteit van al deze zaken is dat deze mensen vast zitten wegens de uitoefening van het onbetwijfelbare recht in een democratie om te pleiten voor constitutionele verandering. En dat is alles.
En ze hebben niet alleen al een jaar in voorlopige hechtenis moeten zitten,maar nu net vorige week heeft de openbaar aanklager de strafeisen bekend gemaakt. Tegen Oriol Junqueras, de leider van de links-republikeinse partij [ERC], eist hij 25 jaar gevangenisstraf. Tegen Jordi Sànchez [ANC] en Jordi Quixart, de leider van Ómnium Cultural, 17 jaar in de gevangenis. Een totaal van 200 jaar gevangenisstraf! Voor negen mensen die gepleit hebben voor een democratische verandering van de grondwettelijke arrangementen.
Ben Emmerson over de doorwerking van het Franquisme diep in het Spaanse staatsbestel (videobeeld van de voordracht)
Welnu, democratie is een beetje als een olifant. Je vindt hem misschien best lastig om te omschrijven, maar je herkent ‘em meteen zodra je hem ziet. [ca. 13:32] En het staat buiten kijf dat wat we nu zien een hardnekkig blijvende geschiedenis is van Franquistische politiek. En we hebben het gezien, stap na stap, dat de instellingen die normaal gesproken zouden moeten functioneren als rem en tegenwicht, de rechterlijke macht, onafhankelijk van de staat. En parlement … Een grondwettelijk arrangement dat een wederkerigheid van respect wil zijn tussen twee constitutionele soevereiniteiten in Madrid en Barcelona. Dit schiet allemaal tekort. En niet zo’n klein beetje ook.
En de vraag is: waar moet je het dan nog zoeken? Waar moet je het zoeken, als de rechters er niet zijn om je te beschermen? En wanneer er niemand is om je te beschermen van de rechters, waar kun je dan nog terecht? Welke opties heeft het Catalaanse volk nog, nu de helft van de bevolking … Want de negen die in de gevangenis zitten, zitten daar omdat ze precies dát hebben gedaan waarvoor ze democratisch waren gekozen! Ze zitten in de gevangenis omdat ze niets anders hebben gedaan dan de democratische wil van het Catalaanse volk uit te voeren.
Spandoek op het gemeentehuis van Besalú © 2018 Huib J. Lirb
[ca. 14:46] Nu kunnen we eindeloos soebatten over de vraag hoe we in deze rotzooi terecht zijn gekomen. En velen zullen zeggen dat het teruggaat op het netjes gladstrijken van de geschiedenis ter gelegenheid van de opstelling van de Spaanse grondwet in 1978. In plaats van de confrontatie met het feit dat Spanje had verzuimd om in het reine te komen met de erfenis van zijn fascistische verleden, dat het had verzuimd om een proces van rekenschap te doorlopen, met transitionele gerechtigheid, met compensaties voor de slachtoffers van het Franco regime, en in plaats daarvan heeft het een constitutioneel arrangement tot stand gebracht dat slechts de schijn gaf dat Spanje een democratie zou zijn geworden. Terwijl het in feite nooit dat rijpingsproces had doorgemaakt, van fascisme naar democratie.
Links: Prins Juan Carlos de Bourbon en Generaal Franco zien op 5 juni 1969 de parade toe waarmee het regime vierde dat Franco 30 jaar tevoren de burgeroorlog ( 1936 1939 ) won. Links: Franco en Juan Carlos op hetzelfde balkon op 23 oktober 1975 (Nationaal Archief – Fotocollectie Anefo bestanddeelnummers 922-4913 en 928-2237)
[ca. 15:36] Een van de grootste misverstanden waar de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging mee te kampen heeft, wereldwijd en zeker in Europa, is de wijd verspreide misvatting dat de anti-fascistische geallieerden de Tweede Wereldoorlog zouden hebben gewonnen. Dat wordt algemeen aanvaard als de universe waarheid, zelfs onder mensen die kennis hebben van geschiedenis. Maar natuurlijk weet iedereen met kennis van Spaanse geschiedenis dat die vlieger niet opgaat voor Spanje. Dat de anti-fascistische alliantie een strijd heeft verloren die vele tientallen jaren in Spanje heeft gewoed en een tienjarige strijd die vooral is uitgevochten in het hart van Catalonië.
[ca. 16:20] En we verkeren nu in de situatie waarin de waarden zijn overgedragen van vader op dochter, van vader op zoon, en dan de mensen die de macht uitoefenen in de Diepe Staat van Spanje – de rechters, de ambtenaren, en anderen. Het maakt eigenlijk niks meer uit of de regering nou een vermeend tintje links heeft of rechts. Want als hij links is, dan heb je een onafhankelijke rechterlijke macht, omdat die compleet tegenovergesteld op rechts zit, en als de regering rechts is, dan heb je een rechterlijke macht die alleen maar achterover leunt. Maar uiteindelijk zijn de krachten die aan spel zijn en aan de knoppen van de macht draaien níet die krachten die zichzelf transparant zichtbaar maken in een democratie. Ik bedoel, mensen praten over Diepe Staten in een heleboel situaties en er bestaat altijd het risico dat dat een beetje een paranoïde “samenzwerings-theorie” manier is om de samenleving te analyseren. Maar ik vrees toch te moeten stellen dat de gebeurtenissen in Spanje in de afgelopen 12 tot 18 maanden het absoluut duidelijk maken, zonder enige twijfel, dat dat toch de positie is.
“Vrijheid voor de politieke gevangenen”, poster met vier portretten en een gele strik (symbool van de oproep tot veilige terugkeer van de vervolgden). Jordi Cuixart (linksboven), Oriol Junqueras (rechtsboven), Jordi Sànchez (linksonder), Joaquim Forn. Foto ©2018 Huib J. Lirb P1340716.JPG
[ca. 17:32] Dus wat staat ons dan nu te doen? Nou, eerst krijgen we de berechting van de negen die waarschijnlijk zal beginnen in januari of februari. En die zal zo’n twee of drie maanden duren. Intussen hebben zeven van de negen nog lopende zaken voor de Werkgroep Willekeurige Opsluiting van de Verenigde Naties. En ik ben zeer optimistisch dat een beslissing op dat verzoek er heel binnenkort zal zijn. Toch zeker voor het eind van dit jaar.
President Puigdemont heeft een verzoek dat in behandeling is bij het Mensenrechtencomité van de Verenigde Naties. In zijn zaak gaat het niet over detentie maar om de complete frustratie van de wil van het volk, omdat hij immers de gekozen president is van Catalonië, maar gedwongen om het land te verlaten en niet in staat om terug te keren omdat hij anders in dezelfde positie terecht komt als de andere negen, met in het vooruitzicht nog weer zo’n gevangenisstraf van 35 of 25 jaar. Hiermee is effectief uitgeschakeld zijn eigen recht op politieke participatie, maar, belangrijker nog, ook het politieke recht van iedereen die op hem heeft gestemd en die op een onafhankelijkheidsstrevende kandidaat heeft gestemd. Zullen die instellingen de moed hebben om te doen wat juist is? Dat wordt een werkelijke test, in feite, van de robuustheid van onze internationale instituties, die eerlijk gezegd, op sommige gebieden, in toenemende mate wankel beginnen te lijken.
Jordi Turull, voormalig voorzitter van de Junts pel Sí coalitie, woordvoerder van de regering van Puigdemont en voorgesteld kandidaat voor het presidentschap, sinds maart 2018 for de tweede maal in politieke gevangenschap en vanaf 1 december in hongerstaking gegaan. Een van de portretfoto’s van de politieke gevangenen aan de pijlers van het spoor in Girona. ©2018 Huib J. Lirb
[ca. 19:07] Maar er bestaat geen twijfel, bij om het even welke objectieve analyse uitgevoerd door welke redelijke en niet partijdige internationale jurist dan ook, dat wat er nu gebeurt in Spanje een schending is van het Internationaal Verdrag Inzake Burgerrechten en Politieke Rechten, én van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, én van de kernwaarden van de Europese Unie. Dus … Zijn onze instituties sterk genoeg om dat ook te zeggen? Ik denk dat we daar achter zullen beginnen te komen voor het einde van dit jaar.
[ca. 19:40] Maar ik heb altijd gezegd – ik heb het van begin af aan gezegd toen ik hierbij betrokken werd – de oplossing van deze crisis is uiteindelijk een politieke en geen juridische oplossing. Het is toch belangrijk om te wijzen op de juridische gevechten en ze ook te voeren, want alleen door te demonstreren hoezeer Spanje fout zit, hoever het is afgedwaald van het pad van de democratische samenleving die beheerst wordt door de rechtsorde, alleen dan kan men de internationale publieke opinie mobiliseren die Spanje onder druk zal zetten om tot een rationele oplossing van deze crisis te komen.
Het recht is dus niet irrelevant voor de situatie, maar het is niet het antwoord. In die zin dat beslissingen die worden overgelaten aan een paar rechters, of dat nu Spaanse of internationale rechters zijn, zijn echt niks vergeleken met louter het gewicht van de macht van het volk dat de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging pleegt te kunnen mobiliseren in zulke indrukwekkende en vreedzame mate.
Beeld van de “Diada” van 11 september 2014 met naar schatting 1,8 miljoen mensen (Shutterstock – Oscar Garriga Estrada)
[ca. 20:44] Aan te komen in Barcelona op 9 september jongstleden [de dag van de “Diada”, de nationale dag van Catalonië] en dan anderhalf miljoen mensen te zien die de straat op gaan, vier uur lang, om uitdrukkig te geven aan hun solidariteit met de politieke gevangenen, mét de oproep dat Catalonië een republiek zal moeten worden. Het waren die twee centrale boodschappen die anderhalf miljoen mensen mobiliseerden om in september de straat op te gaan. Maar wat ik het meest opmerkelijk vond was de snelheid, niet alleen waarmee die demonstratie bijeenkwam, maar juist waarmee die weer uiteenging. Zonder dat er ook maar één baksteen is gegooid, zonder dat er een politiewagen omver is getrokken, zelfs zonder enige verstoring in dronkenschap in een een of ander zijstraatje. En dat niet alleen. Die mensen zijn komen vanuit hun huizen, hun boerderijen, hun stadsflats, vanuit álle hoeken van Catalonië. In grote aantallen, van jong tot oud, zoals ik het echt nog nooit bij een demonstratie heb gezien. En na afloop gingen ze allemaal gewoon weer naar huis. Er barste niet een groot feest los. Niemand zwelgde er in. Ze gingen gewoon weer naar huis. En ze namen hun afval mee! Tegen zeven uur ‘s avonds zou je niet hebben gezegd dat er een demonstratie van díe omvang had plaatsgevonden in Catalonië.
En dat toont voor mij nu precies waar de strijd echt over gaat én hoe die wordt gevoerd. [ca. 22:21] Mensen uiten uit hun frustratie in wezen met een Gandhi-achtige benadering tot politieke conflicten. Maar ja, dát is nou ook precies wat het betekent om Catalaans te zijn. Dat is de bepalende eigenschap van de Catalaanse natie. Het is de vastberadenheid om niet op te geven, te blijven vechten, maar dat te doen op een ábsoluut geweldloze wijze. En juist dáárom… Juist daarom maak ik me er zo kwaad over dat deze mensen worden beschuldigd van een misdrijf van rebellie en opruiing, dat noodzakelijk het begrip veronderstelt van de gewelddadige omverwerping van de regering. Dan heb je die buitengewone uitbarsting van vreedzame democratische wil gehad, die beantwoord is met de meest gewelddadige repressie door politiediensten die zich in de afgelopen 40 jaar in een moderne Europese democratische staat heeft laten zien. En dan: de mensen die nu beschuldigd worden van geweld zijn juist degenen die zich zo sterk tegen geweld hebben uitgesproken. Welnu, dat is een zéér ernstige aanklacht van de Spaanse regering en van het Spaanse staatsbestel. En ik ben vastbesloten om elke zenuw van mijn politieke invloed te gebruiken om mensen dit te laten begrijpen.
Maar uiteindelijk is de vraag die ik stelde op de nationale dag van Catalonië, de “Diada”, op 11 september, een vraag die ik vrijuit stel aan iedereen in die hele waaier van meningen over de Catalaanse onafhankelijkheid die vraag is uiteindelijk deze: als die mensen, die negen mannen en vrouwen, die mensen met gezinnen, die democraten, áls zij worden veroordeeld, collectief, tot 200 jaar gevangenisstraf, wat voor onafhankelijkheidsbeweging zou het zijn, als het zou terugdeinzen en niet zou reageren met vastbesloten en daadkrachtige actie. Men heeft kritiek op het besluit van vorig jaar om unilateraal de onafhankelijkheid te verklaren. Mensen aan de meer behoudende kant van de onafhankelijkheidsbeweging hebben het idee geuit dat het nog wel een jaar of tien zal kunnen duren voor er ooit een mogelijkheid tot verandering komt. Tegen die mensen zou ik dit zeggen: kom niet aan met de bewering dat je een onafhankelijkheidsbeweging bent als je de mensen die jullie bij verkiezing hebben gekozen laat wegrotten in de gevangenis.
[ca. 25:07] Uiteindelijk is er maar één oplossing. Of eigenlijk zijn er twee. De eerste is dat de Spaanse regering stopt met de vervolgingen, onmiddellijk, en om de tafel gaat zitten om te onderhandelen over de of andere verstandige vorm van “Autonomie-Plus”. Met hoe dan ook het noodzakelijke inbegrip van tenminste het recht op een wettelijk bindend referendum. En als ze gelijk hebben dat dit niet het standpunt is van de meerderheid dan zal iedereen zich er aan gehouden weten. Maar vanwaar die angst om de mening van het volk te horen?
Als dat niet zal worden voorgesteld, dan lijkt het mij ten minste, dat de Catalaanse leiders geen andere keuze hebben, hoe moeilijk en hoe hobbelig het ook zal zijn, áls deze mensen worden veroordeeld tot langdurige gevangenschap dan moet ik tot mijn spijt zeggen dat het antwoord wel moét zijn een dramatische en plotselinge verklaring van onafhankelijkheid. Het zou daarom niet een vergissing zijn… de vergissing van vorig jaar was geen vergissing…
[ca. 26:12] Zoals president Puigdemont onlangs verklaarde in Schotland. De vergissing was de ópschorting van de eigenlijke verklaring van onafhankelijkheid vorig jaar. Wel, hij werd opgeschort in de hoop en verwachting dat Spanje wel tot zijn zinnen zou komen. Dat is niet gebeurd. Alle stappen zijn genomen in de tussentijd om te proberen ze naar de onderhandelingstafel te laten komen. Er is verder niets méér dan de vreedzame democraten van Catalonië hadden kunnen doen of nu nog kúnnen doen.
En dat is het punt waarop het recht op zelfbeschikking echt tanden begint te krijgen. Dus het lijkt mij dat de vraag niet zozeer is wat de juridische teksten ons vertellen over de verhouding tussen zelfbeschikking en dekolonisatie enzovoorts. Waar het feitelijk op neerkomt, is dit: in een moderne democratische samenleving hebben mensen het recht om zich te organiseren, het recht op politieke expressie, en het recht om veranderingen in de grondwettelijke orde na te streven, te realiseren door een vreedzame meerderheid. En dat is nou precies wat de leiders van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging hebben geprobeerd te doen.
Collage van schermopnames van Spaanse nieuwsuitzendingen van 24 augustus 2018 met de verontwaardigde reactie van de aanhangers van Franco over de voorgestelde opgraving van het graf van de dictator. Links in beeld zien we zijn kleinzoon, voorzitter van de belangenbehartigende Stichting Francisco Franco.
En ze zijn met hun kop tegen de muur aan gelopen van de mensen die Franco willen houden waar hij was: in de “Vallei van de Gevallenen” [Grafmonument en gedenkplaats] en als de persoon die vanuit zijn graf met zijn trouwe aanhangers nog steeds aan de politieke touwtjes trekt in Spanje. En dát moet worden begrepen door veel meer mensen omdat ik vrees dat wat zal moéten gebeuren volgend jaar, wel de nodige onlusten met zich mee zal brengen. En wanneer dat gebeurt, en dat zal echt geen pretje zijn, zullen de Catalaanse politici en het Catalaanse volk hun vrienden hard nodig hebben.
Dat herinnert ons aan de internationale brigades van de 1930er jaren, die naar Catalonië kwamen om de strijd tegen het fascisme te steunen. Ik geloof dat die stroming in de publieke opinie die de strijders voor de anti-fascistische alliantie heeft voortgebracht, die stroming van liberale opinie nog steeds dominant is in heel Europa. Maar dan moeten mensen wél weten aan welke kant ze staan. En ik twijfel geen moment aan welke kant ík sta.
Ben Emmerson beantwoordt vragen uit het publiek (©2018 H.J. Lirb)
De vragen uit uit het publiek
[ca. 28:45] [Dagvoorzitter:] De heer Emmerson moet zijn vliegtuig halen, dus laten we snel kijken of er misschien vragen zijn uit het publiek. Wie heeft er een specifieke vraag over de mensenrechten situatieof over enig ander probleem dat ter sprake is gekomen. Ik stel voor dat we daar een beetje de tijd voor nemen,want het is toch zo’n mooie gelegenheid om er samen op in te gaan, als u dat goed vindt?
[Miquel Marzabal Galano:] Ik weet niet of u weet – want u heeft meer contacten dan ik – waarom men, overal in Europa, het geen moer lijkt te schelen?
[ca. 29:26] [Emmerson:] Ik denk heel eerlijk dat het antwoord daarop “onwetendheid” is. Ik geloof echt dat zodra mensen weten wat er werkelijk aan de hand is, zij ook zullen weten aan welke kant ze staan. Ik denk niet dat het een kwestie is van het overtuigen van mensen. Het is gewoon een kwestie van informeren. En, weet u, het is een tragedie van de wereld van moderne communicatie dat mensen hun informatie graag heel eenvoudig gepresenteerd willen krijgen. En het uitgangspunt… Ik moet echt toegeven dat mijn kennis van Spanje en Catalonië vóór mijn betrokkenheid ook nogal oppervlakkig was. Ik werd als advocaat aanvankelijk ingelicht op dezelfde manier als door iedere andere cliënt. En ik ben heel snel gewonnen voor de geldigheid én de onvermijdelijkheid van het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven. En ik geloof dat hetzelfde zal gelden voor iedere intelligente liberaal denkende democraat die naar de feiten kijkt. Maar het probleem is bewustzijn te kweken. Dus pas wanneer Spike Lee aankomt met de verklaring “Ik steun de Catalanen”, wanneer Noam Chomsky en Angela Davis, mensen die op de knoppen drukken van de democratische liberale elites over de hele wereld, wanneer zij verklaren “ik steun de Catalanen”, dan doet dat er echt toe. Want dan gaan mensen denken, “nou, als zij de Catalanen steunen, dan zou ik misschien een beetje verder moeten kijken, voorbij de Spaanse bullshit over hoe dit nationalistisch geneuzel zou zijn.”
Dat is het antwoord. Zorg ervoor dat mensen de feiten kennen. Ik denk wel dat het motief en de relevantie van fascisme versus anti-fascisme in dit debat, hoe simplistisch het misschien ook lijkt, is toch absoluut de steutel tot het begrip van wat er gaande is. Mensen vragen me: “kijk eens naar de feiten. Ik bedoel, ik snap wel dat Spanje slecht heeft gereageerd. Ze gedragen zich als een fascistische politiestaat. Waarom doen ze dat?” Antwoord: omdat ze een fascistische politiestaat zíjn!
Oproep aan de mede-Europeanen in een enorm spandoek prominent op de toegangsbrug van Besalú, een iconisch stadsgezicht dat door veel toeristen zal worden gezien (©2018 Huib J. Lirb).
[ca. 31:33] [Paula Prat Betrams:] Als je gewone mensen het verhaal vertelt, ja, dan herken ik inderdaad wat u over hun reactie zegt. Maar hoe zit het met de politici? Want als ik die mensen vertel wat er aan de hand is, dan zeggen ze: “het is een interne aangelegenheid.”
[Emmerson:] Ja, dat is echt een groot probleem. Daarom is het enige wat erop zit de publieke opinie mobiliseren. En eerlijk gezegd door het ”sexy” en interessant te maken. Want daar reageren politici op. Ik heb enorm veel moeite moeten doen om prominente Labour politici in het Verenigd Koninkrijk, die pal achter de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging zouden moeten staan, bereid te krijgen de zaak aan te horen. Waarom? Omdat zij denken – zo stupide als politici kunnen zijn – dat het steunen van Catalonië hetzelfde is als het steunen van onafhankelijkheid in Schotland en de onafhankelijkheid van Schotland is een bedreiging van de macht van de Labour partij in Schotland en daarom ook in Westminster. Zo heb ik ook moeite om de premier van Kosovo, een cliënt van mij, ervan te overtuigen dat zij zich aan de zaak van de Catalanen zouden moeten committeren.
Uiteindelijk is de manier om uit deze impasse te komen, in de eerste plaats gerichte strategieën, waar maar weinige slagen worden gewonnen. En daarom vind ik het spannend… Daarom ken ik groot gewicht toe aan hetgeen er zal worden gedaan met de beslissingen van de VN. Want een steun vanuit de Verenigde Naties zal de Tijdgeest hieromtrent veranderen. En in de tweede plaats is het belangrijk om actief te zijn op de sociale netwerken. Zo basaal is het op dit moment gewoon, dat we mensen aan het luisteren moeten krijgen. Hoe meer de boodschap wordt verspreid, des te meer mensen kunnen zien… Let wel, de Catalaanse Nationale Assemblee [ANC] krijgt niet anderhalf miljoen mensen op de been om een onbenulligheid. Mensen gaan niet de straat op in zulke grote getalen zonder een reden. Om mensen te laten inzien dat het niet een soort provinciale gekkigheid is, maar echt een serieuze uitdaging in de gelding van mensenrechten, dat is denk ik het punt waarop politici zullen beginnen te reageren.
Student and citizens demonstrating in Barcelona after the referendum for Catalonia Independence. October 2017 (Andreagab / Shutterstock.com)
[ca. 33:49] Dus, verlies vooral de moed niet, wil ik u eigenlijk zeggen. Ik ben optimistisch dat het zal veranderen. Maar wat toch wel heel ironisch is… En ik ben er wel op aangesproken dat ik dit heb gezegd in het openbaar… Maar ik zeg het tóch. Als deze negen mensen echt worden veroordeeld tot die gevangenisstraffen, dan wordt het een compleet ander verhaal. Want eerlijk gezegd is er daarna geen weg meer terug. Dan moeten eenvoudigweg de politici worden gemobiliseerd. Zoals het geval wil, is Spanje heel succesvol geweest in het inboezemen van angst en, eerlijk gezegd, lafheid, bij de politieke klassen van zekere secties van de Catalaanse politieke kringen. Sommigen van hen die de leiding zouden moeten nemen op de voorgrond, leiden nu op de achtergrond. Ze proberen de vooruitgang naar onafhankelijkheid te vertragen omdat ze bang zijn. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Mensen die nu al tegen 25 jaar gevangenisstraf opkijken, en mensen die denken ook dat risico te lopen, moéten weten dat ze die 25 jaar niet écht in de gevangenis zullen doorbrengen. Maar de enige manier om dat zo te laten gebeuren… Je kunt niet meer terug. Je kunt alleen maar vooruit, want, eerlijk gezegd, president Torra en de leiders in Barcelona, zíj hebben de sleutels in handen. Maar ze hebben die sleutels alleen als ze de controle nemen over de gerechtigheid en veiligheid. En je kunt alleen de controle nemen over gerechtigheid en veiligheid door je grenzen te sluiten en de onafhankelijkheid te verklaren.
Op de dag van het referendum over Catalaanse onafhankelijkheid, 1 october 2017, demonstreren tegenstanders voor het behoud van de eenheid van Spanje. De uitgestrekte arm hoort niet bij een Dance-feest….(Andreagab / Shutterstock)
[ca. 35:35] [Dagvoorzitter:] – Een vraag nog.
[Ferran Bach:] Ik hoop dat u gelijk heeft. Ik zou dat graag willen… Dat wat u heeft gezegd over het anti-fascistische narratief. Daarin geef ik u volkomen gelijk. Maar ik begrijp dat het moeilijk te geloven is voor buitenstaanders om dat te horen terwijl een socialistische partij [PSOE] nu aan de macht is. Hoe verklaart u dat het probleem fascisme is terwijl de socialisten [PSOE] de macht hebben?
[ca. 36:00] [Emmerson:] Het korte antwoord is: ze hebben de macht niet. Ze zitten in de regering maar ze hebben niet de macht. En als ze de macht wél zouden hebben gehad, dan zouden we nu niet in deze situatie verkeren. Dat is nou precies… Kijk, ik houd Pedro Sanchez niet verantwoordelijk voor de situatie waar we in zitten omdat hij die heeft geërfd. Ik stel alleen Pedro Sanchez deels verantwoordelijk voor zijn falen om het op dit moment op te lossen. Want in een staat waar de diepgang van de wortels van zijn regering zó gering is als men zich maar voor kan stellen terwijl hij dan toch nog aan de macht kan vastklampen en waar het vermogen om betekenisvolle verandering tot stand te brengen wordt gewarsboomd door rechters en anderen die de werkelijke macht uitoefenen… In zekere zin is dát het antwoord.
Want ja, het is waar, mensen zeggen dat echt: “We moeten de socialistische [PSOE] regering van Spanje steunen.” Oké, misschien, zeg ik dan, maar welbeschouwd zal die socialistische regering op ieder moment wegwaaien, omdat ze er eerlijk gezegd… De meest zekere aanleiding voor hun onmiddellijke verdwijning zou zich voordoen zodra ze betekenisvolle concessies aan Catalonië doen.
[ca. 37:19] [Ferran Bach:] – Ik hoop dat u gelijk heeft. Ik vraag me alleen af hoeveel Nederlandse journalisten hier vandaag aanwezig zijn. Of Nederlandse politici. [Uit het publiek:] – nul. [Ferran Bach:] – ja. Oké, éentje is meer dan geen. [Men lacht] [Ferran Bach:] Ik hoop dat u hier iets over kunt zeggen. Mijn vraag is: wanneer het proces eenmaal is gevoerd en alles is goed afgelopen… zullen we dan in een geweldloze manier kunnen reageren?
[ca. 36.55] [Emmerson:] Dat is de grote vraag. En het antwoord daarop hangt af, denk ik, van de reactie van Spanje. Welbeschouwd is het Catalaanse volk absoluut vastbesloten geweest om iedere en enige vorm van geweld te vermijden. Je hebt hier nergens die incidenten gezien die je wel zou verwachten bij een situatie van dit type elders ter wereld. De vraag is alleen, als ze nu nog eens worden geconfronteerd met het soort geweld dat ze vorig jaar october kregen van de Guardia Civil, ja, wat moet je dan doen? Ja, en volgens mijn eigen zienswijze begin je dan met het sluiten van de grenzen. Je begint met het sluiten van de grenzen.
[ca. 38:45] [Dagvoorzitter:] – Geeft u alstublieft nog een applaus voor Mr Emmerson.
Credits: Nederlandse vertaling: Huib J. Lirb. Videomakers: Huib J. Lirb, Feliciana Coll, Sofia Josepina Lirb • hjlirb@dutchindies.com / huib@lirb.nl
Slotopmerkingen.
Disclaimer: ik heb geijverd voor een zo letterlijk mogelijke vertaling, opdat de juridische precisie niet verloren zou gaan, maar het blijven ondertitels; daarom zitten er valse starts in, meestal aangeduid met puntjes, beginnen veel zinnen met “en, lopen niet alle samengestelde zinnen grammaticaal goed door, en is de interpunctie misschien niet altijd even prettig of fraai.
Voor de video zonder ondertiteling, zie hier.
Voor een verslag van zijn voordracht tijdens dit congres in de Catalaanse pers, zie elnacional.cat van 11 november 2018
