Ik zou geen geschiedenisles nemen van Hillary Clinton. Ze heeft eergisteren (op 9 mei 2024) tijdens een televisieoptreden bij MSNBC’s “Morning Joe” de demonstrerende studenten verweten te weinig te weten van geschiedenis. “I have had many conversations… with a lot of young people over the last many months now. And… they don’t know very much at all about the history of the Middle East. Or frankly about history in many areas of the world including in our own country. But with respect to the Middle East, they don’t know that under the bringing together of the Israelis and the Palestinians by my husband ––the then-Israeli prime minister Ehud Barak and the then–head of the Palestinian Liberation Organisation, then the Palestinian Authority, Yasser Arafat –– an offer was made to the Palestinians for a state on, you know, 96% of the existing territory occupied by the Palestinians with 4% of Israel to be given to reach 100% of the amount of territory that was hoped for. And this offer was made and if Yasser Arafat had accepted it there would have been a Palestinian state now for about 24 years. It’s one of the great tragedies of history that he was unable to say, ‘yes,’….”
Ze had hetzelfde punt reeds gemaakt in 2016: “If Yasser Arafat had agreed with my husband at Camp David in the late 1990s to the offer then Prime Minister Barak put on the table, we would have had a Palestinian state for 15 years already.” (https://www.timesofisrael.com/clinton-palestinians-could…/).
Ze betreurt dat de studenten volgens haar zo gemakkelijk het slachtoffer zijn geworden van de anti-Israel en pro-Hamas propaganda die volgens haar in flarden op de sociale media worden rondgestrooid. Dat is de context waarin ze dit punt nu weer heeft gemaakt.
Maar ze verspreid hier zelf valse informatie, niet in de vorm van “fake news” maar van “bogus history”.
De afwijzing van de voorstellen van Barak, gezegend door haar echtgenoot Bill, zou volgens Hillary dus een grote tragedie in de geschiedenis zijn geweest. Ze verwees naar de halfbakken poging van president Clinton om nog even snel vrede te fixen met een topoverleg in Camp David in 2000. Daar werd geen realistisch voorstel gedaan maar een Israelisch dictaat voorgelegd –– uitdrukkelijk onveranderbaar –– waar de Palestijnen onmogelijk mee akkoord konden gaan. Het zou de Israeli een enorme uitbreiding van gebied geven op de Westoever doordat de illegale nederzettingen opeens zouden zijn witgewassen. Het Palestijnse gebied zou volledig versnipperd overblijven met honderden checkpoints en talloze Israelische militaire bases –– zoals nu ook de feitelijke situatie is in de bezette gebieden. De Israeli zouden bovendien compleet gezag en beheer hebben over het gehele oeverland van de Jordaan én over het daarboven uitstekende luchtruim, waarmee de Palestijnse gebieden volledig geïsoleerd zouden geraken, ook van Jordanië, en waardoor ze alle aanspraken op het water van het riviersysteem zouden verliezen. Israel zou ook soevereiniteit verwerven over heel Jerusalem inclusief het Haram Al-Sharif terrein met de al-Aqsa moskee, waarvan we donders goed weten dat ze die van plan zijn af te breken om ruimte te maken voor de bouw van hun eigen tempel. De Palestijnen zouden ermee hebben ingestemd om met lege handen achter te blijven (Zie hiervoor, bijv., Noura Erakat, Justice For Some. Law and the Question of Palestine, Stanford University Press: Stanford Ca 2019, pp. 170-173; Rashid Khalidi, The Hundred Year’s War on Palestine. A History of Settler Colonialism and Resistance, 1917-2017, Metropolitan Books: New York 2020, 210-211).
Clinton’s Camp David besprekingen van 2000 waren een farce en zo hebben veel historici en juristen ook geoordeeld. De farce werd ook gehekeld door voormalig president Carter, wellicht de enige Verenigde Statener op hoog niveau die echt heeft begrepen hoe de vork in de steel zit. Ook hij oordeelde dat er geen sprake was van een echt voorstel van de stichting van een levensvatbare Palestijnse Staat. “There was no possibility that any Palestinian leader could accept such terms and survive, but official statements from Washington and Jerusalem were succesvol in placing the entire onus on Yasir Arafat” (Jimmy Carter, Palestine. Peace Not Apartheid, Simon & Schuster: New York etc. 2006, 152.)
De Palestijnen kregen dus de schuld, voor de zoveelste en niet de laatste keer, van het mislukken van een deal die in feite helemaal geen deal was maar een onaanvaardbaar dictaat dat simpelweg neerkwam op de “Realpolitike” annexatie van hun land, de uitwissing van hun claims op zelfbeschikking en de vernietiging van een van de meest heilige plaatsen van de Islam. Deze kwalijke insinuatie van “hardnekkige onwil” van Palestijnen om deel te nemen aan een vredesproces waarin ze worden gemangeld zien we dus terug in deze verse beschuldiging van Hillary Clinton (uit 2016 en nu opnieuw in 2024). Het versterkt de onterechte suggestie dat de Palestijnen verwende nesten zouden zijn die nooit naar rede zouden willen luisteren.
De studenten die protesteren weten inmiddels wel beter dan te luisteren naar de pro-zionistische leugens van “Karen”. Over selectieve propaganda gesproken: daar hebben we de sociale media niet voor nodig.