Update 7 juli 2019: zie nu ook de video: vimeo.com/346392958

Beelden van de conferentie en manifestatie te Straatsburg respectievelijk op 1 en 2 juli 2019. Spelsuggestie: “spot the odd man out” of wel “zoek het buitenbeentje”. (Foto’s ©2019 Huib J. Lirb)

Op 2 juli 2019 kwamen meer dan tienduizend burgers van de EU in Straatsburg bijeen, overwegend Catalanen, om te demonstreren voor het recht van drie gekozen Europarlementariërs om hun zetel in te nemen in het Europees parlement. Carles Puigdemont, Toni Comín en Oriol Junqueras zijn wettelijk gekozen –– en zijn zo ook vermeld in het Spaanse Staatsblad –– maar konden niet persoonlijk verschijnen in Madrid voor de accreditatie. De een zit gevangen en mocht niet weg, de andere twee zouden worden gearresteerd op het moment dat ze zich in de Spaanse hoofdstad zouden melden. En terwijl het ook is voorgekomen, zelfs deze keer naar verluid, dat een gekozen Europarlementairër gewoon in het buitenland naar een notaris is gegaan voor een legalisatie; dat hebben Puigdemont en Comín gedaan, maar het was tevergeefs. De bureaucratische belemmering is een bedrieglijke zet van de Spanjaarden en hun vrindjes.

De Real-Politieke belemmering is opgeworpen door de scheidende president van het Europees Parlement, Antonio Tajani, een netwerk-politicus die bij velen bekend is als de makker van Bunga Bunga Berlusconi en medeoprichter van de partij “Hup Italië” waarmee de “cavaliere” via parlementaire immuniteit aan de Italiaanse justitie is ontkomen. Met de uitsluiting van twee van de drie kandidaten op “bogus” gronden heeft deze meervoudig door de Spaanse koning gedecoreerde Eurocraat de Spaanse Staat wederom een grote dienst bewezen. Spanje kon zelf de derde kandidaat (Junqueras) achter slot en grendel houden. Zo zijn 2.3 miljoen EU burgers beroofd van hun recht om democratisch te worden vertegenwoordigd in het Europees Parlement. Anders gezegd: meer dan twee miljoen Europeanen zijn geen volwaardige burgers meer van de EU omdat ze niet meer kunnen deelnemen aan het democratisch proces. Niemand in Nederland lijkt zich hier druk over te maken. In de Elzas zelf is het niemand ontgaan. “Catalanen in grote getalen voor het parlementsgebouw”, kopte de Dernières Nouvelle D’Alsace de volgende dag. Er vinden dikwijls manifestaties plaats voor het Europees parlement, stelt de krant, maar in vele jaren is er geen geweest die zo groots was opgetuigd (“Les manifestations devant le Parlement européen sont fréquentes, mais aucune n’avait été aussi fournie depuis de nombreuses années. Drapeaux catalans au vent, 10 000 persones ce sont rassemblées ce mardi devant l’institution, pour protester contre le fait que trois Catalans élus aux Européennes de mai dernier soient empêchés de siéger”, Dernières Nouvelle D’Alsace, 3 juli 2019).

De demonstranten moesten zoveel mogelijk uit het zicht blijven van de journalisten, politici, bestuurders en EU burgers die naar Straatsburg waren gekomen om de installatie van het nieuwe parlement te beschouwen en de nieuwe benoemingen te vieren. Daarom zijn ze door de politie in een omschreven gebied gehouden, verspreid over een paar bruggen achter het gebouw. De wereld zou niets mogen zien dat afbreuk zou kunnen doen aan de vermeende glans van de Europese democratie. Daarom werd ook omgeroepen dat men niet met de vlaggen op straat zou moeten gaan en inderdaad hield de politie iedereen die merktekens of vlaggen van de Catalaanse zaak droeg wég van de voorkant van het complex. Toch zou later de gehele binnenstad worden ondergedompeld in een groot Catalaans, ja, volksfeest zou ik bijna zeggen. Maar dan wel een “feest” met een luide boodschap van groot leed.

Tot de sprekers op het podium behoorde ook een groep (verse) Europarlementariërs. Op mij heeft vooral de toespraak van de Ierse Europarlementariër Matt Carthy een grote indruk gemaakt. President Puigdemont was die dag heel dichtbij, net aan de overkant van de Rijn in de Duitse stad Kehl vanwaar hij de menigte toesprak via een videoverbinding. Volgens mijn eigen bron zouden Franse én Spaanse politiemensen hem hebben staan opwachten bij de grens. Frankrijk zou hem (en Toni Comín) mogelijk hebben kunnen uitleveren, krachtens een overeenkomst uit 2003,  zonder tussenkomst van een rechter als zouden de tijden van de Franco-Spaanse samenwerking in de strijd tegen de ETA weer zijn herleefd (cf. https://www.libertaddigital.com/espana/politica/2019-07-02/nuevo-ridiculo-del-independentismo-en-estrasburgo-apartados-por-la-policia-francesa-1276641276/: “Tanto Puigdemont como Comín han participado en ese acto desde la distancia después de negarse a viajar a Estrasburgo. Ambos se han quedado en Alemania, en Kehl, a 5 minutos en coche de la frontera, tras haber valorado con sus abogados el alto riesgo a ser detenidos por agentes de policía española en virtud del acuerdo firmado en 2003 entre España y Francia que permite a nuestro país poder actuar en territorio francés.”).

Ik was erbij, tot mijn geluk, als teamgenoot van Pere Vives en Laura Prat. Laatstgenoemde heeft een krachtige toespraak gehouden op de conferentie van 1 juli en ze heeft ook de dag daarna aandacht gevraagd voor de petitie waarmee duizenden EU burgers de Nederlandse parlementariërs oproepen om alles in werking te stellen de politieke gevangenen in Spanje vrij te krijgen. Let wel, deze petitie is niet gericht op de bewerkstelliging van de Catalaanse onafhankelijkheid maar juist op de handhaving, op het herstel, van de mensenrechten in Spanje. Voor deze petitie, zie www.spanje.cat.

PS. d.d. 190704 ca. 22:30u: de overeenkomst tussen Frankrijk en Spanje zou inderdaad gericht zijn op de uitwisseling van Baskische “gezochten” maar zou dateren niet uit 2003 maar uit 2002: https://www.elnacional.cat/en/news/spanish-police-strasbourg-may-arrest-puigdemont_399964_102.html?fbclid=IwAR20mu2BgLnkKf-MaTigjNfaXRLUNcw6b_LLLo7UEnbarBbEsnTW0qzXP8k