Facebook stukje van 2 october 2017 (09:10)
De propaganda-oorlog woedt hevig. De hele wereld heeft inmiddels de afschuwelijke beelden kunnen zien van het (in mijn oordeel) fascistisch staatsgeweld (en meer neutraal gezegd “buitensporig optreden”) gepleegd door de militaire en nationale politie-eenheden van de Spaanse Staat tegen vreedzame burgers die alleen maar probeerden hun stem uit te brengen. De misdadigheid ligt voor velen aan de zijde van de mannen met helmen bivakmutsen schilden wapenstokken geweren met rubber kogels en militaire kistjes. Maar voor anderen ligt de misdadigheid bij de onschuldig ogende mensen van alle leeftijden die in de schooltjes in de rij stonden voor de stembus. Lees El Pais, bijvoorbeeld, of, veel erger, lees in ABC. Volgens een bericht in die krant moet de Mossos d’Esquadra nu snel worden aangepakt omdat met het gebrek aan bereidwilligheid van deze Catalaanse politie om de nationale ordetroepen bij te staan in het neerslaan van de Catalaanse opstandelingen (“una pasividad «clamorosa»”) de veiligheid van hun “collega’s” in gevaar is gebracht. Ze eisen de vervolging van Trapero, de Catalaanse held van de week tijdens de jihadistische aanslagen van deze zomer (http://www.abc.es/…/abci-policia-y-guardia-civil-creen-tend…).
Zo zie je ook nu op TV hoe de Spaanse televisiezender Antena3 steeds een opeenvolging van beelden in een “loop” toont waarop te zien is hoe de Guardia Civil en de Nationale Politie in conflict (dreigen) te komen met leden van de Catalaanse politie. Je ziet hoe de Mossos proberen tussen de Guardias Civiles en de burgers te komen. Ze worden geduwd en geïntimideerd waarop de bevolking dan verontwaardigd opkomt voor de Mossos. Je ziet hoe agenten van de Mossos ruw worden weggeduwd door de Guardia Civil en de Nationale Politie. Tussendoor zien we – het kan niet geheel worden overgeslagen – een van de video’s met het buitensporig geweld tegen de burgers; maar direct daarop zie je weer hoe in andere scenes de Guardias Civiles afdruipen tegenover een menigte van mensen die hun handen omhoog steken, vooruit lopen en roepen “Wij zullen stemmen!” Arme Guardias Civiles! En dan is er inderdaad dat onvermijdelijke gevalletje waar een Spaanse agent is getroffen, in dit geval door een stoel die tegen zijn kevlar vest en helm is toegegooid. (Dát fragment, waarin je hem met een schwalbe ziet neergaan, blijft terugkomen, ook over het interview met Colau heen, de burgemeester van Barcelona en mijns inziens de meest geschikte persoon om de dialoog verder mee aan te gaan. De insteek van deze klaarblijkelijk pro-Spaanse zender is in ieder geval duidelijk). Ja, behalve de circa 850 gewonde burgers zijn er ook 30 politiemensen gewond geraakt. Op de achtergrond horen we commentatoren discussiëren over de enorm moeilijke en benarde situatie waarin de Guardia Civil en de Nationale Politie overal werd gebracht door toedoen van – zo is de onterechte suggestie – de menigte in de illegaliteit van het referendum. Een mevrouw beklaagt zich er tenslotte over dat het democratische Spanje nu zo sterk is overweldigd door de Catalaanse criminelen met hun illegale referendum.
En zo kunnen Spanjaarden kennelijk “spinnen”, met een grote zwier, dat zij het slachtoffer van gisteren zijn, en niet de Catalanen. Niet om het een of ander – zeg ik – Catalunya hoort niet bij Spanje. Visca Catalunya lliure!
Facebook stukje van 2 october 2017
In de besloten gezelligheid van een handjevol Facebook vrienden stel ik voor vanavond, als uitsmijter voor het slapen gaan, nog even wat te goochelen met getallen. (Dat is inderdaad “goochelen” en niet “Googlen” of “Goog(e)len”.)
Want wat is het toch onredelijk dat men er automatisch van uitgaat dat de mensen die (bij verkiezingen als dat referendum van gisteren in Catalunya) niet zijn gaan stemmen allemaal “tegen” zouden hebben gestemd, als ze toch zouden zijn gekomen. Dan hadden ze toch gewoon moeten komen stemmen? En er zijn ook gewoon nee-stemmers gekomen. Niet heel veel, maar dat is nu misschien juist zozeer van betekenis. En de thuisblijvers? Veel mensen in Catalunya durfden niet te stemmen – daar zaten wellicht ook mensen tussen die “ja” hadden gestemd. Maar door ervan uit te gaan dat het allemaal nee-stemmers waren, kun je van een 90% in “de analyse” gemakkelijk weer een 42% maken. Dat hoor je nu overal gebeuren. Vergeet ook niet, beste mensen, dat naar schatting zo’n 700.000 uitgebrachte stembiljetten (die mogelijk ook voor 90% “ja” hadden aangekruist gekregen) door de Guardias Civiles en de Nationale Politie in beslag zijn genomen. De opkomst voor dat referendum dat volgens Rajoy nooit is gehouden zal dan ook veel groter zijn geweest dan de 42.3% die we vandaag steeds lezen (bijvoorbeeld hier: https://fd.nl/…/geweld-bij-catalaans-referendum-schokt-euro…). De 700.000 verdwenen stemmen zouden echter zo’n 13% van het totaal aantal stemgerechtigden van 5,3 miljoen beslaan. Daarmee zou de opkomst uitkomen op 55%, waarvan dan 90% ja zou kunnen hebben gestemd. Tja, dan kom je inderdaad uit op 50-50. Maar, en dit is een belangrijke “maar”, alléén als je zeker weet dat alle thuisblijvers “nee” zouden hebben willen stemmen. Kunnen we daar niks mee. Ja, kijk dan naar wie wél is komen opdagen. O ja, dan is het resultaat 90%….
N.B. Ik ben notoir slecht met getallen, dus als er iets in dit verhaal niet klopt, laat het me dan gerust weten. Beleefd graag.
Naschift d.d. 23 october 2017: Vandaag (23 oct) trof ik online een stuk aan van Pieter Bauwens (hoofdredacteur van doorbraak.be), van 6 october (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/10/06/hoe-politici-rekenen/), dat langs een vergelijkbare lijn loopt. “Politieke wiskunde is: je goochelt met cijfers tot je een resultaat, dat voor jouw politieke overtuiging slecht uitkomt, kan ombuigen tot een resultaat dat jouw politieke overtuiging ondersteunt.” Dat is een mooi trefwoord: “politieke wiskunde”.
Facebook stukje van 2 october 2017
Nog een paar beelden van het Spaanse politiegeweld van gisteren. Traangas deze keer en niet alleen de wapenstok. Voor onze premier Rutte: wanneer de Spanjaarden hun juridische gelijk halen, levert dat soms beste “heftige” beelden op, hè Mark?
Facebook stukje van 5 october 2017
Timmermans heeft natuurlijk groot gelijk door te wijzen op ieder’s noodzaak om altijd de macht van de wet – de rechtsstatelijkheid (the rule of law) – te respecteren in de democratische lidstaten van de EU; en hij heeft gelijk dat iedere afwijking daarvan, gedragen door een gepassioneerde wilsovertuiging, voor iedereen een precedent schept voor mogelijk misbruik tegen zichzelf in een later stadium. Aan zijn nadrukkelijke verklaring van dit punt, waarmee de Catalanisten bij volharding in het ongelijk zijn gesteld, voegt hij net zo overtuigd toe dat er altijd ruimte moet zijn voor dialoog. En hij stelt dat die ruimte er is in Spanje. Maar is dit nu een poging tot de beoefening van dwangmagie? Want de regering van Spanje wil de dialoog met de Catalanisten helemaal niet aangaan. De koning overigens evenmin. Dat willen ze nu niet en ze hebben het de afgelopen jaren ook herhaaldelijk geweigerd. In plaats daarvan geven ze liever een klap op het hele onderwerp. Klaarblijkelijk zelfs met de wapenstok. Dus, nominaal klopt het standpunt van Timmermans (e.a.) als een bus: maar hoe redelijk is die rechtsstatelijkheid (a) zónder de bereidwilligheid om in dialoog te gaan met dissidenten; en (b) mét de praktische bereidwilligheid om gehoorzaamheid af te dwingen met geweld (zonder daar ooit excuses voor aan te bieden)? Moet niet de “geest” van de rechtsstatelijkheid gereflecteerd worden in de houding van de gezagsdragers, de politieke leiding en het staatshoofd? Het nominale (d.w.z legalistische) verhaal is gemakkelijk te verdedigen. Maar de praktijk is nu dan toch in strijd met de principes waarop de EU is gebaseerd (zie mijn vorige bericht over de preambule en de algemene bepalingen van het verdrag van Lissabon). Had het Europees parlement niet tenminste kunnen eisen dat Rajoy en de zijnen excuses zou aanbieden, een compensatie voor getroffenen zou bieden en een bemiddelde dialoog zou accepteren? Is de onverzettelijkheid en het machtsmisbruik van de Spaanse regering, hoezeer die ook grondwettelijk in haar gelijk zou staan, te verenigen met “the rule of law” zoals de unie dat wil zien?
Facebook stukje van 6 october 2017
Gelet op de Catalaanse Troebelen van het heden geef ik een paar citaten uit andere historische contexten die toch wel prikkelend toepasselijk lijken voor de huidige.
1977
“Anders dan in Baskenland heeft het streven naar autonomie in Catalonië nooit radicale vormen aangenomen. Zoals de veteraan-journalist Carlos Sentis ons zegt: ‘De Catalanen willen alles via pact en dialoog oplossen'” (Eppo Jansen in NRC Handelsblad 13 April 1977).
1960
“Dit hebben Basken en Katalanen […] met de Spanjaard gemeen dat zij trots zijn op hun verworvenheden en bijna onbegrijpelijk trouw aan hun ‘patria chica’, dat is hun landstreek. Elke poging van Madrid om hen het landseigene te ontnemen, om hen te beperken in hun tradities en het gebruik van hun eigen taal, stuit op een grimmig verzet. Madrid is op dat punt meerdere malen ronduit beledigend. Niet alleen dat alle regeringsautoriteiten in beide landstreken afkomstig zijn uit Castilië, Andalusië of andere streken, niet alleen dat hier de censuur nog het strengst is en de politiemacht het grootst, kwetst de bevolking, maar vooral de stelselmatige onderdrukking van de eigen taal. [let op: dit citaat stamt uit de tijd van Franco.] Die onderdrukking wordt des te sterker gevoeld, omdat Madrid op dit punt slechts dirigeert en nooit overlegt en omdat enkele gezagsdragers bij de controle een fanatisme aan de dag leggen dat ronduit belachelijk is. Dit heeft een averechtse uitwerking en draagt slechts bij tot de hernieuwde groei van het regionalisme.” (De Tijd / Maasbode, 9 april 1960, p. 17)
2017
Als het zo lijkt dat de geschiedenis zich hier herhaalt (de Catalanen willen steeds in overleg gaan en Madrid dicteert gewoon unilateraal door), dan is dat het gevolg van het gebrek aan structurele verandering van het feit dat de Catalanen al die tijd een door Castilië onderworpen of, indien dat fijner klinkt, ondergeschikt volk zijn gebleven. Deze onderschikking is structureel ingebeiteld geraakt in de grondwet van 1978 – die kennelijk het streven naar afscheiding alleen al maakt tot een misdaad (met verwijzing naar de huidige aanklacht tegen de held van augustus, Trapero) – waar democratisch toe is besloten door een verkiezing en een referendum. Maar in dat electoraat, dat werd samengesteld vanuit de premisse dat Spanje een eenheid moest zijn, waren de Catalanen bij voorbaat al een minderheid; zij hadden nooit hun onderschikking weg kunnen stemmen. Had je het de Catalanen zelf gevraagd, dan hadden ze een keuze gehad. Anders gezegd: hadden ze zelf als groep een electoraat kunnen vormen, wat past bij het zelfbeschikkingsrecht der volkeren, dan was hun jawoord voor afscheiding luid en duidelijk geweest: in 1931 heeft 99% gestemd voor het statuut van Nuria en in 2017 heeft 90% gestemd voor onafhankelijkheid (de eerste uitslag heeft een verwaterd gevolg gehad en is gesneuveld in de burgeroorlog en de tweede uitslag wordt door iedereen ten onrechte gedeconstrueerd tot zo’n 50% waartegen ik eerder al bezwaar heb gemaakt). Bovendien werd die grondwet gemaakt onder druk: er was het electoraat geen andere optie geboden om aan het voortleven van dictatuur van de Franco-periode te ontkomen anders dan te kiezen voor een “package-deal” dat, vanwege de onvoorwaardelijke amnestie en opgelegde amnesie, in zekere zin op hetzelfde neerkwam.
Facebook stukje 9 october 2017
Zoals Feliz het zojuist schreef: “Schandalig: de tweede man op communicatie van de PP waarschuwt Puigdemont dat – als hij de onafhankelijkheid van Catalunya uitroept – hij net zo zal eindigen als die andere president van Catalunya, die 83 jaar geleden de onafhankelijkheid uitriep: gevangengenomen en gefusilleerd (door het franco regime).”
Voor degenen die denken dat deze onvervalste fascistische doodsbedreiging uit het verband zou kunnen zijn gerukt: vergeet het maar. Het staat gewoon in alle kranten. Bijvoorbeeld in La Vanguardia (http://www.lavanguardia.com/…/pp-puigdemont-acabar-lluis-co…) en in El Pais (https://politica.elpais.com/…/actual…/1507561131_566766.html) De man meent het echt. Hij is WOORDVOERDER van de PP, de regeringspartij van de Spaanse Nationale Staat. Het zal een voorteken zijn van aanstaand geweld, morgen, bij of in het parlement van Catalunya. Zullen we weer een Guardia Civil met getrokken pistool temidden van geschrokken parlementariërs te zien krijgen? De PP begint zich nu écht openlijk te manifesteren als de erfgenaam van het Francoïsme!
Dit is in Europa! En het NOS 8 uur Journaal van vanavond, bijvoorbeeld? “Gaat u maar rustig slapen…”
Ens volen MORTS
