Tijdens onze vacantie blijkt een groot jazz-muzikant te zijn overleden: George Duke (geboren 12 januari 1946, overleden 5 augustus 2013). Deze toetsenist, zanger, componist en producer – die ooit begonnen is bij Frank Zappa, de ultieme “dreamweaver” – heeft enorm veel betekend voor mijn muzikale ontwikkeling. (Niet dat ik zelf op een podium kan staan maar iedereen heeft natuurlijk een muzikale ontwikkeling – al is het maar je specifieke “smaak”.) Ik vond hem de meester van de perfecte timing en heb, toen ik nog basgitaar in garagebandjes speelde, me er volledig door laten inspireren. Indertijd heb ik zelfs een Moog Prodigy synthesizer gekocht om met de platen mee te doen in de rondgillende solo’s met pitch bend en de stout stappende bassen van “the Dukey stick”. Die monofone analoge synthesizer, inderdaad een echte Moog, staat nog steeds hier achter me in de hoek van de kamer. George Duke was jarenlang een muzikaal voorbeeld, uiteraard samen met anderen als Steely Dan, Bob Marley, Herbie Hancock, Santana en Jimi Hendrix, voor mijzelf en voor vrienden als Aukje en Armand, misschien ook voor Arjan, en zeker ook voor John; wij zijn samen nog naar een concert gegaan van George Duke en Stanley Clarke in Vredenburg. Hoe dan ook, met de muziek van zijn we jarenlang opgetrokken. En ook in latere fases was hij er sporadisch nog bij: zoals met zijn briljante solo op een nummer van Tutu van Miles Davis of als producer van Rachelle Ferrell. Met de herontdekking van onze oude “platen” in de berging thuis is hij voor mij weer opnieuw in beeld gekomen. Een paar jaar geleden heb ik hem in Paradiso zien en horen optreden. Op het podium was het een gezellige en humoristische bedoening en dat was het ook daarna toen hij met plezier en geduld bijna twee uur nog CD’s heeft zitten signeren in de hal, waaronder eentje voor mij, terwijl hij met iedereen wel een praatje of een grapje maakte. Opmerkelijk.
De gesigneerde CD met de “persoonlijke” boodschap “to Huyb”, goed bedoeld maar verkeerd gespeld, tegen de achtergrond van mijn Moog en een paar oude platen. (Waar is de rest toch gebleven?!)
Zijn nieuwe CD, Dreamweaver, is nu nét voor zijn overlijden verschenen en van wat ik ervan heb gehoord op zijn eigen website is het weer geweldig goede muziek. De “dreamweaver” is de verteller die dromen bijeen weeft, gelijk aan de Homerische dichter die de rhapsodes aaneenrijgt tot telkens weer een nieuw muzikaal epos. Ik vind de term heel toepasselijk voor muzikanten, vooral voor zij die geïmproviseerde muziek spelen, omdat ze immers met alomtegenwoordige tonen, ritmes, akkoorden en motieven telkens weer een nieuw verhaal doen klinken.
“God needed another good pianist”, schreef een bedroefde fan op de website (in parafrase). Dat het al het moois moge blijven. Dat de muziek van deze muzikant, zoals die van andere groten (al dan niet in de Jazz), zal mogen blijven doorklinken als een duurzaam teken van zijn leven.