De Spaanse Staat voert nog steeds een felle wetstrijd tegen de mensen die betrokken zijn (of worden geacht dat te zijn) bij de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging. In de afgelopen jaren zijn talloze politici, opinieleiders, kunstenaars, ambtenaren, politiemensen, burgemeesters, schooldirecteuren etc. vervolgd, de een zwaarder dan de ander, met aanklachten die varieëren van misbruik van publieke middelen, ambtelijke ongehoorzaamheid, belediging van het gezag, majesteitsschennis tot opruiïng, haatzaaien en rebellie. Deze mensen zijn allemaal vervolgd omdat ze het bestaan hebben om met hun streven naar Catalaanse zelfbeschikking de heiligheid van de Spaanse Nationale Eenheid in twijfel te trekken of zelfs in gevaar te brengen. Hierin manifesteert zich de Catalaanse kwestie. De Spaanse Staat, die gedomineerd wordt door Spaanse Nationalisten op Rechts en op Links, zet het juridisch apparaat consequent in om de politieke dissidenten in de regio uit te schakelen. Als het kan –– en dat bepalen ze zelf –– veranderen ze daarvoor zelfs omschrijvingen van delicten bij wet om ze naderhand toe te passen op “feiten” uit het verleden (waarmee ik doel op de huidige herformulering van het fossiele delict van “seditie”). Tot die “feiten” behoren in Spanje ook “intenties”. Dit is de juridische ontsporing die van daadstrafrecht leidt tot intentiestrafrecht. Dat strafrecht wordt bovendien nadrukkelijk gekenmerkt door buitenproportionaliteit in de strafmaat. Een strafmaat die dus wordt toegepast op delicten die niet (op die manier mogen) bestaan. 

     Talloze organisaties die toezien op de mate waarin de mensenrechten en de principes van de rechtsstaat worden gerespecteerd hebben herhaaldelijk felle kritiek geuit op Spanje. Tot die organisaties behoren ook Amnesty International, Human Rights Watch, International Trial Watch, de International Pen Club en de World Organization Against Torture. Dat geldt ook voor een grote schare aan internationaal vermaarde opinieleiders uit de academia, aangevoerd, als het ware, door Noam Chomsky. In die schare zitten enorm veel specialisten van internationaal recht, zoals Alfred-Maurice de Zayas, David Kaye, Mads Andenas en, in directe betrokkenheid als pleiters, Ben Emmerson, Paul Bekaert en Aamer Anwar. 

      Een aantal van deze mensen is dus ook actief (geweest) in de verdediging van de beklaagden die in ballingschap zijn gegaan met de bedoeling om het politieke probleem “te internationaliseren”. Dat lukt steeds beter. Spanje krijgt de ballingen namelijk maar steeds niet uitgeleverd (overgedragen) omdat de aanklacht die hen ten laste wordt gelegd niet overeenkomt met de delicten zoals die in de gekozen landen van ballingschap zijn omschreven –– zo die überhaupt al voorkomen (“seditie” en “rebellie zonder spoor van geweld”). Rechters in België, Duitsland, Schotland en Zwitserland hebben de Spaanse verzoeken om die reden afgewezen of waren duidelijk van zins dat te doen zodat de Spaanse Justitie ze op de valreep introk. Drie van hen zijn door hun Catalaans electoraat gekozen tot volksvertegenwoordigers in het Europees Parlement. Op instigatie van de Spaanse Nationalisten heeft een meerderheid van de Europarlementariërs van de andere EU landen op 9 maart 2021 de parlementaire onschendbaarheid van hun collega’s weggestemd. Dat besluit is echter aangevochten en onlangs inderdaad vernietigd door het Hof van Justitie van de Europese Unie (persbericht n° 91/21, Luxembourg, 2 juni 2021). 

       Ook de reeds gevelde vonnissen van de Spaanse Justitie wankelen steeds meer. Een jaar tevoren had ook de Werkgroep Willekeurige Opsluiting van Verenigde Naties de opinie uitgesproken (nr 6 / 2019) dat drie van de vervolgde voorstanders van Catalaanse zelfbeschikking ten onrechte in hechtenis waren genomen (Jordi Cuixart i Navarro, Jordi Sánchez i Picanyol and Oriol Junqueras i Vies); de implicatie is dat hetzelfde geldt voor de anderen maar ook dat het daaropvolgende proces een wankele basis had. De procesgang en het vonnis zijn door internationale waarnemers gekraakt (international Trial Watch inz.). De veroordeelden hebben daarna buitensporig lang moeten wachten op de kans om hun beroep voor te leggen aan een internationaal hof omdat de “binnenlandse middelen” al die tijd niet uitgeput waren geraakt. Het Spaanse Constitutioneel Hof –– het eindstation –– had immers geen haast om de zaken af te hameren met een juridische zegen. Nu dat wel is gebeurd –– de rek was er inmiddels toch echt wel uit –– hebben de eerste getroffen individuen (met eerst Jordi Cuixart en nu deze week ook Jordi Turull) hun weg gevonden naar het Europees Hof van de Rechten van de Mens. Nu beginnen sommigen in Spanje toch echt zenuwachtig te worden. Temeer omdat een paar leden van het Constitutioneel Hof zélf ook twijfels bleken te hebben gehad over de juistheid van de veroordelingen. 

      De salonsocialist Pedro Sánchez, premier van Spanje, ziet de bui al hangen. Dadelijk verplicht de EU hem om de politieke gevangenen vrij te laten (en te compenseren) en de ballingen ook ongestoord naar huis te laten terugkeren –– maar de Spaanse Justitie heeft al gezegd de Europese besluiten aan de laars te lappen. Inmiddels gaan ze ook fijn door met de repressieve “lawfare”. Zo is nog deze week zes jaar (!) gevangenisstraf geëist tegen de voormalige minister van binnenlandse zaken van Catalonië, Miquel Buch, omdat hij in 2017 een Catalaanse politieman als lijfwacht aan de naar België uitgeweken president Carles Puigdemont zou hebben toegewezen; die lijfwacht zelf zou zijn gage moeten tergbetalen en zelf ook 4,5 jaar (!) de gevangenis in moeten. Terwijl Spanje aldus wraakzuchtig nog altijd tot het gaatje gaat, dreigt dadelijk een situatie te ontstaan die, aan meer mensen dan nu al het geval is, zal demonstreren dat de mythe van de democratische rechtstaat in Spanje onhoudbaar is. De Spaanse president Sánchez lijkt de verlegenheid te willen voorkomen door proactief te handelen en de vervolgde Catalanisten nu opeens gratie te verlenen. Als hij erin zou slagen de politieke gevangenen vrij te krijgen vóór het de wereld duidelijk wordt dat Spanje zich schuldig heeft gemaakt aan grove schendingen van mensenrechten, ten dienste van het Spaanse Nationalisme en met inzet van het justitieel apparaat, dan zou hij van de nood een deugd hebben gemaakt: Spanje zou in plaats van de nationalistische bullebak van de “vrije wereld” opeens overkomen als grootmoedig, vergevingsgezind en wellicht zelfs in staat tot kritische zelfreflectie. En op 9 juni 2021 probeerde Sánchez zijn landgenoten in een openbare verklaring inderdaad te bewegen tot “grootmoedigheid”. Intussen zijn talloze Catalanisten toch al zwaar getreiterd, gestraft en geïntimideerd. Daartoe dienden ook de vele zaken tegen mensen die hoge straffen tegen zich hebben horen eisen om ze na jaren van stress te zien verdampen omdat de aanklachten toch nooit stand konden houden (denkend aan bijvoorbeeld de zaak tegen Jordi Pesarrodona). Maar het Hooggerechtshof dat op 14 october 2019 onder voorzitterschap van de rechter Marchena tot de veroordelingen is gekomen houdt voet bij stuk en heeft verklaard dat de gevangenen geen pardon verdienen omdat ze geen berouw zouden hebben getoond. Bovendien wil een groot deel van het Spaanse publiek absoluut niet dat de Staat tegemoet komt aan de Catalaanse “afvalligen”die ze beschouwen als “verraders van het Grootse Spanje”:  zo’n 25.000 mensen kwamen afgelopen weekend (13 juni 2021) in Madrid bijeen om nadrukkelijk hardvochtigheid en standvastigheid te eisen. Volgens El País waren het er 60.000. Uiteraard werd daarbij ook met Franquistische vlaggen gezwaaid.
       En uiteraard werken de sufferds van de Nederlandse pers in ieder geval alweer goed mee aan de verspreiding van de officiële lezing van de glorende grootmoedigheid en redelijkheid (zoals in De Volkskrant van gisteren). Dat doen ze vooral door te zwijgen over die hele dimensie van internationaal recht: als Puigdemont en de zijnen door Spanje worden aangeklaagd, dan staat het in de kranten en is het op TV; maar als er kritiek komt op Spanje, dan blijft het opmerkelijk stil. Zo kon ik nergens in de Nederlandse media een bericht vinden van de vernietiging van het europarlementair besluit tot de afschaffing van de onschendbaarheid van de drie Catalaanse Europarlementairiërs, de ballingen Puigdemont, Ponsatí en Comín. Evenmin lijken de zaken die nu lopen in de Europees rechtzalen enige belangstelling van de Nederlandse pers te hebben opgewekt. Het oordeel van de Werkgroep Willekeurige Opsluiting van 2019 was ook al compleet genegeerd. Net als hun herhalingsoproep een jaar daarna. Het is een patroon dat is ingegeven door een onbekende mengeling van partijdigheid, vooringenomenheid en, bovenal, van laakbare onwetenheid. Het probleem is niet beperkt tot aleen Nederland: de rechtsgeleerde Alfred de Zayas, voormalig VN Rapporteur, sprak in 2018 al van een “samenzwering van stilte”.
     Politiek Nederland is zo goedgelovig, simplistisch, onwetend en partijdig dat Spanje niet in problemen zal komen. Maar wil Sánchez’ poging om grootmoedigheid en redelijkheid uit te stralen  lukken bij mensen die ook nog buitenlandse kranten (online) lezen, dan moet ook de Spaanse justitie snel kappen met de vervolging van al die individuen die op enige manier verband lijken te hebben gehad met het referendum van 1 october 2017 en de nasleep ervan. En dat zal niet gebeuren. Sánchez zal merken, verwacht ik, dat niet de slappe nazaten van de Spaanse Republiek aan de juridische touwjes kunnen trekken maar dat het nog altiijd de harde kern op rechts is, waaronder ook de erfgenamen van het Franquisme, die dat kan. En die dat graag doet.

Eindnoten 

Deze keer voorzie ik dit stukje slechts selectief van eindnoten omdat velen zich er aan blijken te storen. Maar ik kan alle beweringen op navraag verantwoorden. Dat kan in de commentaren of via prive-berichten. 

Veel van de zaken in de voorgeschiedenis heb ik besproken op mijn weblog lirb.nl te vinden met het trefwoord Catalonië. En in de talloze documentaire video’s, interviews en registraties te vinden via www.catalanen.nl

“Samenzwering van Stilte” (De Zayas): vimeo.com/307611344

Juridische ontsporing en Lawfare: vimeo.com/426553497 (Alfred de Zayas); https://vimeo.com/432498775 (Alessandro Gamberini); vimeo.com/494459071 (Can Dündar), vimeo.com/333121818 (Lluís Puig) 

Algemeen over de mogelijkheid en moeilijkheid van de gratieverlening: https://www.politico.eu/article/spain-pedro-Sánchez-catalonia-independence-pardon-decision/

Voor in ieder geval de actuele zaak tegen Miquel Buch en de lijfwacht Carles Escolà: https://www.catalannews.com/society-science/item/prosecutors-request-six-years-in-prison-for-ex-minister-for-hiring-security-for-puigdemont?fbclid=IwAR3KwVnjWpMmFv9RAEhbsfXoYTi-aG4agU5vfsx7fjmsjannd9hQu-I7Cz4

Voor de mogelijkheid tot het verlenen van gratie en de protesten daartegen:

https://www.catalannews.com/catalan-trial/item/all-set-for-impending-jailed-independence-leaders-pardons

https://www.catalannews.com/politics/item/protesters-rally-in-madrid-against-pardons-for-catalan-pro-independence-prisoners-2

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/gratie-voor-catalaanse-separatisten-geen-denken-aan-klinkt-het-zondag-in-madrid-als-ze-vrijkomen-doen-ze-hetzelfde-weer~ba4c5e6d/

Franquistische vlaggen tijdens de demonstratie van 13 juni 2021: https://www.elplural.com/politica/video-banderas-franquistas-manifestacion-colon_268621102

https://www.elnacional.cat/ca/politica/banderes-preconstitucionals-manifestacio-colon_619436_102.html

Voor de herroeping van het besluit van het EP om de parlementaire onschendbaarheid van de drie catalaanse EP-ers op te heffen: 

https://curia.europa.eu/jcms/upload/docs/application/pdf/2021-06/cp210091fr.pdf

Het oordeel van de Werkgroep Willekeurige Opsluiting (Working Group on Arbitrary Detention), genomen tijdens de zittingen van 24 april tot 3 mei 2019 en  gepubliceerd op 13 juni 2019 : https://documents-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/G19/158/75/PDF/G1915875.pdf?OpenElement
Voor een herhalingsoproep van de Werkgroep in 2020: https://www.catalannews.com/catalan-trial/item/un-group-renews-call-for-release-of-catalan-leaders-despite-spain-s-criticism

Het Hooggerechtshof (Tribunal Supremo) dat voet bij stuk houdt: https://www.poderjudicial.es/portal/site/cgpj/menuitem.65d2c4456b6ddb628e635fc1dc432ea0/?vgnextoid=635e25c83e7a9710VgnVCM1000006f48ac0aRCRD&vgnextchannel=05bc3da6cbe0a210VgnVCM100000cb34e20aRCRD&vgnextfmt=default&vgnextlocale=es&lang_choosen=es

Mijn video over de zaak van Jordi Pesarrodona: 

https://vimeo.com/459859889

De zaak liep na het getreiter en de intimidatie dus af met een sisser: Jordi is lange tijd geterroriseerd gebleven door de dreiging van 14 jaar gevangenisstraf en nu blijkt de aanklager in dit overigens tweede proces voor dezelfde daad (onmogelijk in een rechtstaat) te zijn gegaan voor “slechts” 2 jaar afname politieke rechten en 5400 euro boete –– de aanklager achtte het klaarblijkelijk niet meer mogelijk om hem als charismatische figuur te bestempelen tot rebellenleider. 

Voor de dreiging van 14 jaar, zie bijvoorbeeld hier: (a) https://www.sommartorelles.cat/noticia/43886/no-anaven-a-retirar-urnes-anaven-a-fer-mal?fbclid=IwAR2qJALG-F9Zut4ZDBL18PD6c5fCJuHo3BaAJ7dgbrMlUvy4lSbzt6E3RCo
Of heer: (b) https://www.ccma.cat/324/la-fiscalia-rebutja-les-mobilitzacions-dels-cdr-en-suport-a-jordi-pesarrodona/noticia/2851645/?fbclid=IwAR3akgNuIKv4oKBT1kDu3DLKcpjpsdIB9eS1yxwD7uOVUvIz1UiQ-RljXIA Of hier: (c) Jordi verklaart dit ook in de video.

Voor het verloop van het proces: 

https://elmon.cat/politica/judici-inhabilitar-pallasso-temps-president_2136434102.html?fbclid=IwAR2qgKLbNP_pElgZ5Tc79pFFjJcpgghRTsD43Zi85Cmv2LbVsPGPY-R1XpQ

of:

https://www.naciodigital.cat/noticia/208981/pesarrodona/defensa/davant/jutge/va/participar/1-o/ciutada/mes?fbclid=IwAR1liiJ5apNEn_VEzVatkiG3QJMDf2rAB-Ly79Pn-wZ1dKIg1-4yQX2YP-Q

Voor de actuelegang naar de Europese rechters: https://www.catalannews.com/catalan-trial/item/ex-un-body-chair-hopes-human-rights-court-will-rule-against-spain-in-catalan-leaders-case?fbclid=IwAR3cU1g7zV9ZsDkJcb1d1tPB11AmcNITDiBaJSpKpB2xK701n6SAUB2fb0I

Met wet-strijd voert Spanje een schrikbewind onder de radar 

Deze week is er weer veel te doen geweest over de “rechtstatelijkheid” in verband met de goedkeuring van de EU begrotingen (inzonderlijk die van de Covid steunpakketten). We horen opnieuw terecht twijfels en negatieve oordelen over de rechtstatelijkheid in Hongarije en Polen; menig vertegenwoordiger van de andere EU lidstaten heeft weer goed punten kunnen scoren op het podium van de moraliteit. Maar wederom blijft Spanje geheel ten onrechte buiten schot (en over Malta hoor ik ook niks meer, maar daarover ben ik minder goed geïnformeerd). 

     Het nationalistische Spanje weet met zijn wet-strijd tegen de voorvechters van het Catalaanse zelfbeschikkingsrecht dan ook zeer effectief onder de radar te blijven. Spanje dankt zijn succes in de verdoezeling van de schending van mensenrechten deels aan het feit dat zijn inspanningen de andere EU lidstaten welgevallig zijn. Natiestaten komen steevast voor elkaars belangen op en sluiten de rangen zodra het pricipe van territoriale integriteit in het geding is. Het algemeen publiek in de andere lidstaten wordt stelselmatig gestuurd door slimme “Spanje-promotie”. Ze beschikken daartoe over een rijke ervaring uit Franquistische tijden met technieken die door Fraga onder Franco al waren geperfectioneerd. Tegenwoordig worden die niet alleen nu meer in de sector van het toerisme toegepast maar ook in bijvoorbeeld de overvloed van series op Netflix waarin óf het Spaanse koloniale verleden wordt vergoeilijkt zoniet gewoon verheerlijkt, óf de nostalgie van de jaren vijftig en zestig poeslief wordt verhaald met de glamour van hotels en modehuizen, óf de medemenselijkheid van de huidige Spaanse politie wordt gevierd in een papieren kaartenhuis of een zee van plastic. Intussen wordt de mythe van de Transitie naar Democratie van 1976-1978 zorgvuldig onderhouden door alle erfopvolgers van de lieden die bij deze fictie waren betrokken, dus de socialisten van de PSOE nadrukkelijk inbegrepen, ook al is de reputatie van enkele hoofdrolspelers de redding allang voorbij. (Zo hangt een rapper in ballingschap, met de artiestennaam Valtònic, nog steeds vervolging boven het hoofd deels vanwege het feit dat hij in teksten de koning heeft beschuldigd van corruptie hetgeen intussen nu ook algemeen en juridisch geaccepteerde waarheid is geworden.) Spanjes reputatie wordt vervolgens gepanserd door het positieve effect van de diplomatieke successen in de openheid (Borrell)  en wellicht ook in de achterkamers (want iedereen weet hoe rancuneus sommige partijen kunnen zijn in de onderhandelingen). De pers faalt. Het Catalaans referendum van 2017 is stevig gebombardeerd tot “illegaal” door Spanje en de papegaaien van de pers, volgens sommige gezaghebbende juristen nog steeds geheel in strijd met internationaal recht, en er zijn nu nog maar weinig mensen te vinden die aan die kwalificatie twijfelen. 

     En in het comfort van de netjes afgeschermde binnentuin gaat de Spaanse wraakzucht tot het gaatje. “Nobody expects the Spanish Inquisition? Well, they should!” Losse eindjes worden in wet-strijd opgeruimd om een voorbeeld te dienen voor anderen: “ho tornarem a fer” (Jordi Quixart), “we zullen het opnieuw weer doen”, stellen Catalanisten, en dat wil Spanje voorkomen door hard op te blijven treden –– maar de Staat doet dat wel zonder op te vallen in de “ratings”.

       De Spaanse Staat beschikt over een jungle van rechtsprekende colleges waarmee gemakkelijk  een spel van lawfare kan worden gespeeld dat voor de buitenwacht (en de interne markt) de fictie produceert van “gerechtigheid” en “rechtstatelijkheid”, maar dat in de praktijk tegenstanders van de Spaanse Eenheid feitelijk veroordeelt tot lange gevangenissstraffen en hoge boetes nog vóór er uitspraken worden gedaan. Er zitten mensen soms al jaren in gevangenschap wegens gerichte haarkloverij. Keer op keer zijn mensen in hechtenis genomen op grond van een verdenking waarna dan een jaartje of zo “onderzoek” wordt verricht naar de zaak. De koffers met dossiers worden dikker en talrijker terwijl mensen die beschermd zouden moeten worden door het principe van het vermoeden van onschuld (onschuldpresumptie) lange tijd wegkwijnen in “voorlopige hechtenis”. Soms volgt een stevige veroordeling in een rechtszaak van discutabele kwaliteit (International Trial Watch). Maar dan wordt daarna opnieuw vertraging veroorzaakt in het recht op beroep. Dat recht is sowieso vaak beperkt daar vele zaken niet eerst in een rechtbank voorkomen maar meteen naar het hooggerechtshof gaan. Maar uiteindelijk worden mensen zo lang mogelijk aan het lijntje gehouden. En aan dat lijntje hangt het Zwaard van Damokles. 

    Zo hebben de prominente voorvechters van de Catalaanse emancipatiebeweging en de politici die betrokken waren bij het referendum van 2017, en die bijna twee jaar in voorlopige hechtenis hadden gezeten, nog steeds geen toegang gekregen tot een beroep bij de internationale (w.o. Europese) rechters. Dat kan pas plaatsvinden als alle binnenlandse wegen zijn doorlopen. En Spanje vertraagt de afhandeling steeds. Ze vermaken zich daar prima met hun Constitutioneel Hof! 

     En zo blijft de repressie dan ook grotendeels onopgemerkt door de buitenwacht. Alles heeft immers de schijn van legaliteit. Intussen worden politieke tegenstanders geintimideerd en geplaagd, van staatswege, door dat Zwaard van Damokles. Jordi Pesarrodona bijvoorbeeld heeft jaren moeten leven met de dreiging van 14 jaar gevangenisstraf wegens haatzaaien voor de bespotting van het gezag omdat hij twee uur lang met een clownsneus naast een Guardia Civil heeft gestaan die de wacht hield tijdens een Spaanse inval op een Catalaans overheidskantoor. Omdat zo’n straf  nooit de test van “rechtstatelijkheid” zou hebben kunnen doorstaan blijkt hij er, na 3 jaar, opeens redelijk licht vanaf te zijn gekomen. Maar de angst was gezaaid. Zo is onlangs ook de zaak van Tamara Carrasca, een dame die had meegedaan aan een manifestatie bij de tolpoortjes op de snelweg, meer dan een jaar in huisarrest gebleven, met steeds de dreiging van een zware straf, met een sisser afgelopen. En datzelfde blijkt deze week te zijn gebeurd met een meneer die in Madrid had betoogd tegen de vonnissen in het maxiproces tegen de kopstukken van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging (Dani Gallardo). De Majoor Trapero en zijn directe stafleden zijn ook jarenlang geschorst geweest, ook zij met de dreiging van hoge straffen, en afgelopen maand (op 20 october 2020) opeens “losgelaten” uit de greep van de Spaanse intimidatie. 

      Het is de standaardtruc: hou mensen gevat in angst en laat ze dan gaan zodat het lijkt dat recht is geschied. En dan gaat het om grote groepen mensen. Zo zijn in juli 2020 weer 196 mensen aangeklaagd vanwege hun deelname aan de blokkade van de snelweg AP7 bij de Franse grens in november 2019: een van de beklaagden, nr. 70, is een parlementariër van de Links-Republikeinse Partij ERC. De democratisch gekozen president van Catalonië, Quim Tora, is dit najaar, op 28 september 2020, van zijn politieke rechten beroofd, en daarmee van zijn functie, vanwege zijn weigering om een spandoek met protest tegen de vervolgingen van de gevel van de Generaliteit weg te halen. In october 2020 zijn bij zeker 30 mensen invallen gedaan op zoek naar bewijs voor hun veronderstelde steun aan het ballingschap van Puigdemont. Op 19 october 2020 zijn vier leden van het ondersteunend personeel van het Catalaanse parlement, het Presidium, veroordeeld tot 20 maanden ontzegging van hun politieke rechten en een boete van 30.000 euro vanwege hun werk voor de voorzitter van het Catalaanse Parlement, Carme Forcadell, in de aanloop tot het referendum van 1 october 2017: deze mensen hebben drie jaar lang met de dreiging van maximaal 13 jaar gevangenisstraf moeten leven. De parlementaire voorzitter, intussen, heeft wel elf-en-een-half jaar gevangenisstraf gekregen. Deze  64-jarige democrate, wordt de komende jaren gericht “heropgevoed”, net als de andere Catalanisten, om van haar neigingen tot “seditie” te genezen. (Ik maak geen grapje.) Honderden burgemeesters en schooldirecteuren van Catalonië worden nog steeds in strafrechtelijk limbo gehouden vanwege hun facilitering van het referendum van 2017. De vervolging gaat maar door en door. Protest wordt de mond gesnoerd (zoals de Universiteitsbesturen van Barcelona dat ook hebben gemerkt). 

Het is duidelijk: de Spaanse Rechtspraak zoekt mensen! Misselijkmakend en niet bepaald “rechtstatelijk”. 

Noten (een selectie, maar toch, juist omdat de social media lijden aan een notenallergie):

Ik verwijs algemeen naar de verschillende geannoteerde teksten op mijn weblog www.lirb.nl en naar de talloze video’s die ik hebben gemaakt en bijeengebracht op www.catalanen.nl

Over de schandelijke carriere van de Bourbonse koning Juan Carlos, de testamentair aangewezen en zorgvuldig voorbereide opvolger van de dictator Franco hoeven we het verder niet te hebben –– dat zal iedereen niet zijn ontgaan. 

De discutabele kwaliteit van de Spaanse rechtspaak: 

https://internationaltrialwatch.org/en/ 

De draconische, onterechte en op zijn minst buitensporige straffen in het maxiproces: 

https://www.ara.cat/judici-presos-politics-1-octubre/sentencia-proc…rs-bassa-santi-vila-carles-mundo-meritxell-borras_0_2321767925.html

De mythe van de Transitie, om het kort te houden: 

Bénédicte André-Bazzana, Mitos y mentiras de la Transición, El Viejo Topo: Barcelona 2006, Franstalig origineel ook uit 2006; Joel Bagur & Xavier Diez, red., La gran desil•lució. Una revisió crítica de la Transició als Països Catalans, El Cep i la Nansa: Vilanova i la Geltrú 2005; Ramón Cotarelo en Jose manuel Roca, La antitransición. La derecha neofranquista y el saqueo de España, Tirant Humanidades, Valencia 2015; Iván Ballesteros, Españoles ¡Franco no ha muerto! La Transición como el continuismo de los pilares de la dictadura, El Viejo Topo: Barcelona 2018; Lluc Salellas i Vilar, Franco Lives On. The inner circle of the dictatorship who have held on to their privileges under democracy, Edicions Saldonar: Barcelona 2018.

Quim Torra afgezet: 

https://nos.nl/artikel/2350172-rechter-zet-catalaanse-leider-torra-af-weg-vrij-voor-vervroegde-verkiezingen.html

Tamara Carrasca een jaar in (dorps)huisarrest: 

https://english.vilaweb.cat/noticies/catalan-activist-cleared-of-all-charges-after-being-confined-for-over-a-year/

De leden van het Catalaanse Presidium veroordeeld: 

https://www.ccma.cat/324/condemnats-per-desobediencia-4-membres-de-la-mesa-del-parlament-presidida-per-forcadell/noticia/3053687/

Heropvoeding van de Catalanisten in de gevangenissen: 

https://www.elnacional.cat/en/politics/political-prisoners-catalan-prosecutor-forn-sedition_508095_102.html

De valse beschuldigingen tegen Jordi Pessarodona: vimeo.com/459859889

Hem hing 14 jaar boven het hoofd: 

https://www.sommartorelles.cat/noticia/43886/no-anaven-a-retirar-urnes-anaven-a-fer-mal

Het uiteindelijke vonnis tegen hem, te weten, twee jaar ontzegging politieke rechten en een boete van 5300 euro:

https://www.elmon.cat/politica/judici-inhabilitar-pallasso-temps-president_2136434102.html

Invallen in het kader van het onderzoek naar de steun aan ballingen: https://www.lc.nl/buitenland/Actie-Spaanse-politie-tegen-handlan…t-26149918.html?harvest_referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

Een herhaalde, meest recente oproep van Amnesty International tot de vrijlating van Jordi Cuixart en Jordi Sanchez:

https://www.es.amnesty.org/en-que-estamos/noticias/noticia/articulo/espana-los-tres-poderes-del-estado-tienen-la-oportunidad-de-corregir-la-injusta-situacion-que-sufren-jordi-sanchez-y-jordi-cuixart-en-prision-desde-hace-tres-anos/?utm_source=twitter&utm_medium=social&utm_content=News–Amnesty–20201103-4058209593-TWITTER&utm_campaign=News–Amnesty-Amnesty

Vertraging van internationale beroepsmogelijkheden door het Constitutioneel Hof:

https://www.elnacional.cat/en/politics/catalan-prisoners-recus…=IwAR2epBYe4KwsYnx_EVdKKs1-US4pgXIw6cAKEY0BpX13AnAlpcchcDbXqTs

Dani Gallardo: 

https://www.elnacional.cat/ca/politica/6-anys-preso-defensar-proces-comenca-judici-dani-gallardo_553680_102.html

en:

https://www.vilaweb.cat/noticies/llibertat-dani-gallardo-audiencia-madrid/?fbclid=IwAR1AFGvJeukQk1isjNI-vuUaVLgGSpkk_VJa17eJFCqU2nwxawpxGsEAAK0

Trapero vrijgesproken:

https://www.elnacional.cat/ca/societat/trapero-absolt_544620_102.html

https://english.elpais.com/spanish_news/2020-10-21/ex-chief-of-catal…police-force-acquitted-of-sedition-over-2017-secessionist-drive.html

Trapero opnieuw in functie hersteld:

https://www.elnacional.cat/ca/politica/trapero-restituit-cap-mo…=IwAR0ZjSn3shemKx9UtPgVn2Rbcd0v2BjGAj-AJwtd92wV4AlSBPVVgc_DRnc

De blokkade van de AP7 bij La Jonquera:

https://www.eldiario.es/catalunya/francesa-desalojar-manifestantes-ap-7-jonquera_1_1262908.html

De vervolging van de 196 demonstranten:

https://www.eldiario.es/catalunya/juez-imputa-196-personas-corte-frontera-francia-tsunami-democratic_1_6121520.html

Waaronder de parlementariër Marta Rosique van de ERC:

https://www.elmon.cat/politica/guardia-civil-investiga-diputada…=IwAR2vu-Asc9caPqOSn0_LZODsefmjubPhrxHFp8GCmIcr38-lReFXni3HBGs 

Rectors van de Catalaanse Openbare Universiteiten protesteren op 24 maart 2018 tegen de vonnissen in het Maxiproces: 

https://www.ub.edu/web/ub/es/menu_eines/noticies/2018/03/053.html?

https://www.ub.edu/web/ub/en/menu_eines/noticies/2018/03/053.html?

Hun veroordeling en straf: 

https://www.lavanguardia.com/politica/20201005/483865142014/justicia-anula-manifiesto-sentencia-proces-universitat-barcelona.html

https://www.elmundo.es/espana/2020/10/05/5f7a0385fc6c832b068bf6ea.html

https://elpais.com/espana/catalunya/2020-10-05/condenada-la-univer…ad-de-barcelona-por-su-manifiesto-de-rechazo-al-fallo-del-1-o.html

Catalaanse openbare universiteiten mogen geen eigen mening verkondigen over mensenrechten

De topbestuurders (rectors) van de Catalaanse openbare universiteiten hebben herhaaldelijk bezwaar gemaakt tegen de inzet van het strafrecht in het politieke conflict over de zelfbeschikking van Catalonië. Op 24 maart 2018 verklaarden de bestuurders van de openbare Universiteiten van Catalonië gezamelijk diep ongerust te zijn over de hechtenis van meerdere bestuurders en politici met de stelling dat een politiek conflict via dialoog moet worden opgelost en niet door strafrechtelijke vervolging. Dit was een directe reactie op de indertijd nog preventieve hechtenis van de leiders van de twee grote burgerbewegingen Omnium Cultural en Assemblea Nacional Catalana, de voorzitter van het Catalaanse Parlement en de Catalaanse ministers en partijvoorzitters voor zover die niet waren uitgeweken naar België, Schotland en Zwitserland. 

     Na de daadwerkelijke veroordeling van de gevangenen tot draconische straffen, tot in vele gevallen 13 jaar cel, voor “seditie” (middeleeuwse opruïng), “rebellie” (in dit geval zonder aantoonbaar geweld of oproep daartoe), misbruik van publieke middelen (verondersteld) en bestuurlijke ongehoorzaamheid hebben de rectores van de Catalaanse openbare universiteiten hetzelfde pleit voor dialoog in plaats van strafrechtelijke vervolging nog eens met klem herhaald. 

     Ik geef hier mijn vertaling van die verklaring weer (zie de eindnoot voor de verwijzing naar het origineel.) 

Verklaring van de hoogste bestuurders van de Catalaanse Vereniging van Openbare Universiteiten [Asociación Catalana de Universidades Públicas] inzake de veroordeling van de leiders van de onafhankelijkheidsbeweging

(Comunicat de les rectores i els rectors de l’ACUP davant la sentència als líders independentistes”) d.d. 14 october 2019

“Wij zijn de [bestuurders van de] Catalaanse openbare universiteiten, instellingen die de vaste overtuiging delen dat het recht op vrijheid van meningsuiting en het recht van de confrontatie van ideeën moet worden verdedigd. Vanuit dit uitgangspunt, en gelet op de uitzonderlijke politieke situatie die we in Catalonië doormaken, willen we het publiek duidelijk maken wat ons standpunt is.

     Op 24 maart 2018 gaven wij, de topfunctionarissen van Catalaanse openbare universiteiten, reeds een verklaring af waarin we onze diepe ongerustheid uitten over de gevangenneming van verschillende Catalaanse politieke leiders en bestuurders en verklaarden we dat het een vergissing was [“un error”] om deze mensen de vrijheid te ontnemen en dat er andere manieren waren om met de situatie in Catalonië om te gaan. [zie noot.]

     Vandaag, 14 oktober 2019, hebben we kennis genomen van de uitspraak van het [Spaanse] Hooggerechtshof en willen we onze verontwaardiging over de situatie in Catalonië opnieuw uiten, zoals we dat op voornoemde dag ook reeds hadden gedaan, evenals onze bezorgdheid over de persoonlijke omstandigheden waarin de mensen, die door de gerechtelijke uitspraak zijn getroffen, thans verkeren.

      Zoals we bij andere gelegenheden hebben gezegd, zetten de [betrokken] universiteiten zich te allen tijde in voor dialoog als de geijkte manier om conflicten op te lossen; een dialoog die gekenmerkt wordt door de cultuur van vrede en die gekant is tegen het gebruik van elke vorm van geweld. Het bevorderen van de dialoog is een kenmerkende eigenschap van een universiteit, en de geschiedenis leert ons dat dit de beste manier is om politieke en sociale conflicten op te lossen.

      Onze universiteiten zijn gemeenschappen van mensen met een grote ideologische diversiteit, waar alle ideeën en uitingen een plaats hebben, hetgeen betekent dat er ook verschillende beoordelingen van de huidige situatie worden gegenereerd. We merken echter nogmaals op dat politieke problemen uit het verleden, het heden en de toekomst politiek moeten worden opgelost en niet systematisch in de rechtbank moeten eindigen. [“Constatem, però, novament, la necessitat que els problemes polítics passats, presents i futurs es resolguin per la via política i no acabin de manera sistemàtica en la via judicial.”]

       Vanuit die opvatting, roepen we alle politieke actoren op met hernieuwde inspanning zo snel mogelijk een oplossing te vinden voor het politieke conflict waarin we terecht zijn gekomen, en wel een oplossing die door een grote meerderheid van de Catalaanse burgers kan worden aangenomen. Slechts door te luisteren naar de ander, uit respect voor ieders recht om de eigen ideeën te verdedigen, op steeds een democratische en vreedzame manier, kunnen we een uitweg vinden uit een conflict dat we op geen enkele manier dusdanig chronisch mogen laten worden dat daardoor onomkeerbare sociale breuken zouden ontstaan.

     Ten slotte willen we de mensen die door de veroordeling tot straf zijn getroffen, van wie sommigen aan onze universiteiten verbonden zijn of zijn geweest, onze solidariteit laten voelen in deze moeilijke tijden voor henzelf en voor hun families en vrienden.

     Barcelona, ​​Girona, Lleida, Tarragona, 14 oktober 2019″

Klaarblijkelijk rieken deze woorden zelf al naar seditie zoniet rebellie in de neuzen van de Spaanse nationalisten. Talloze stafleden en (oud-)studenten van de Catalaanse openbare universiteiten die, zoals de instellingen zeggen dat zo goed te kunnen waarderen, een overtuiging hebben die niet strookt met die van de eigen bestuurders hebben bezwaar gemaakt tegen de verklaring. Ze hebben zich in october 2018 georganiseerd in een collectief dat zich “Universitaris per la Convivència” noemt, “universitair personeel voor de samenleving”, waarbij onmiddellijk zij opgemerkt dat “convivència” nadrukkelijk géén neutraal concept is.  Het duidt op de centraal geleide samenleving volgens de gemeenschappelijke stijl van het eenvormige, eenduidige en ondeelbare Spanje, waarbij de maatstaf wordt bepaald, als vanouds, door het dominante machtscentrum in Madrid. (Voor de beladen term van “Convivència”, zie nu vooral het meersterlijke boek van Christiane Stallaert, Het verdriet van Spanje. Een natie op zoek naar zichzelf. Uitgeverij Vrijdag: Antwerpen 2020.)

“Convivència” betekent voor Catalonië het voegen naar de beschikking van het Castilliaanse centrum: Madrid. Dat druist daarmee direct in tegen het recht op zelfbeschikking van Catalonia. Dat recht is erkend door internationaal recht met verdragen die integraal deel uitmaken van de Spaanse grondwettelijke orde. Het beginsel van de autonomie is voor de verschillende autonome gebieden verder expliciet door de Spaanse grondwet van 1978 gegarandeerd. Maar in de uitwerking van dit beginsel slaagt de Spaanse staat erin juist een algemene geldigheid van de eigen norm door te drukken: wat in de ene regio wordt beschikt, moet, terwille van de rechtsgelijkheid in heel Spanje,  ook voor alle andere regio’s gaan gelden. Door deze harmonisatie is het Statuut van autonomie van Catalonië tot Spaanse normen teruggeboetseerd met de talloze ingrijpende wijzigingen die zijn opgelegd door het grondwettelijk hof van Spanje. Dat hof keurt ook voortdurend de wetten van de autonome regio af met een dusdanig resultaat dat er van interne zelfbeschikking geen sprake (meer of nog) is. De enige aanvaardbare stijl van “convivència” wordt aldus door de Spaanse staat gedicteerd. 

      Het collectief dat zich heeft verenigd als “Universitaris per la Convivència” heeft de topbestuurders van de Catalaanse openbare universiteiten vrijwel onmiddellijk na de publicatie van het manifest van 14 october 2019 aangeklaagd onder het motto “Laten we de neutraliteit van onze universiteiten in Catalonië verdedigen” [“Defendemos la neutralidad de las instituciones universitarias en Cataluña”]. Vanzelfsprekend hadden ze de Spaanse publieke opinie mee: “Catalaanse universiteiten hebben zich laten meeslepen door de druk van pro-onafhankelijke studenten”, stelde Jessica Mouzo Quintáns in de nationalistische krant El País in 31 october 2019, “en ze hebben partij gekozen voor het procés“, waarbij het woord procés verwijst naar de ontwikkelingen van de afgelopen jaren die verband houden met het streven naar Catalaanse onafhankelijkheid (https://elpais.com/ccaa/2019/10/30/catalunya/1572467060_860129.html). 

     Terwijl de “rectores” van de Catalaanse openbare universiteiten menen juist in lijn met de universele rechten van de mens op te komen voor de vrijheid van de meningsuiting van de Catalaanse opinieleiders en politici die strafrechtelijk zijn vervolgd, beweren de “convivència” aanhangers (dus de Spaanse nationalisten) dat de universiteiten gepolitiseerd zijn geraakt door deze oproep tot dialoog in plaats van “wetstrijd”–– al zouden ze zelf wellicht liever de term “rule of law” prefereren boven die van “lawfare”. De vier docenten plus één student die door het collectief van 800 als klagers ten tonele zijn gekomen maakten bij het Spaanse Hooggerechtshof bezwaar tegen het feit dat zij gedwongen werden te sorteren onder een bestuur dat een eigen politieke standpunt innam. Daarmee zou, volgens een merkwaardige kronkelgedachte, hun eigen recht op de vrije meningsuiting door het universiteitsbestuur zijn beknot. “We hebben te doen met een ernstig probleem van de ongeoorloofde toeëigening van de universitaire gemeenschap”, stelde een prominente klager (Isabel Fernández). “Een universiteitsbestuur heeft geen recht op vrije meningsuiting. Dat is een persoonsgebonden recht.” (https://elpais.com/ccaa/2019/10/30/catalunya/1572424750_923460.html).

   Het hooggerechtshof heeft nu op 5 october 2020 geoordeeld dat –– verrassing, verrassing –– de klagers gelijk hadden en dat het universiteitsbestuur niet neutraal was gebleven. “De plicht tot neutraliteit houdt in dat de universiteit niet als haar eigen een bepaalde politieke positie kan innemen,” oordeelde het hof, “en al helemaal niet wanneer die positie duidelijk in strijd is met de waarden en principes van het huidige rechtssysteem”. De rechter lichtte verder toe dat een openbare instelling, vooral eentje waarvan de functie niet precies die van politieke vertegenwoordiging is, zich niet kan beroepen op de vrijheid van meningsuiting omdat dat recht een individueel recht is dat openbare instellingen missen. Tenslotte wijst de rechter op het probleem dat de verdediging van politieke handelingen die door het Spaanse strafrecht reeds zijn vervolgd en ongrondwettelijk zijn verklaard (“declarados en su mayoría inconstitucionales y perseguidos por la jurisdicción penal”) niet slechts straffeloos is (“impugnables”) maar dat die verdediging ook de aan de universiteit toevertrouwde ontwikkeling van de studenten en de stafleden verstoort (https://elpais.com/espana/catalunya/2020-10-05/condenada-la-universidad-de-barcelona-por-su-manifiesto-de-rechazo-al-fallo-del-1-o.html). Zodra dus het universiteitsbestuur opkomt voor mensenrechten, gaat de kwaliteit van het onderwijs en onderzoek kennelijk hard achteruit. 

     De bestuurders van de openbare universiteiten van Catalonië zijn nu gesommeerd hun verklaringen in te trekken, ze van de websites weg te halen en rectificaties te plaatsen. En ze moeten de kosten van de rechtzaak vergoeden.  

De bestuurders van de openbare universiteiten meenden op te komen voor universele waarden. Volgens het ene kamp heeft Spanje “politieke gevangenen” gemaakt door het strafrecht in te zetten als instrument tegen de onafhankelijkheidsbeweging. Volgens het andere kamp zou de Spaanse staat slechts de grondwettelijke orde hebben beschermd tegen de politieke krachten die de eenheid van Spanje bedreigen. Ieders oordeel over deze zaak hangt dus af van de vraag of Spanje terecht de Catalanisten strafrechtelijk heeft vervolgd. De aanklacht, tegen de Spaanse Staat, dat juridische middelen worden ingezet om politieke doelen te bereiken was volgens mij volkomen terecht (zie noot). Het internationaal recht overtroeft het nationaal recht in die landen waar de internationale verdragen terzake zijn verankerd in de geigen grondwettelijke orde. En dat is in Spanje gewoon het geval. 

     De veroordeling van personen vanwege hun deelname aan de promotie en organisatie van een referendum over zelfbeschikking en afscheiding is ongrondwettelijk. Professor Alfred De Zayas, expert op het gebied van internationaal recht en in het bijzonder inzake het recht op zelfbeschikking, heeft herhaaldelijk betoogd dat Spanje krachtens zijn eigen grondwet immers gebonden is aan het Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten (voor zijn uitspraken, zie de verwijzingen in de eindnoten, bij de video’s). Artikel 1 van dat verdrag stelt heel duidelijk dat álle volkeren het recht hebben op zelfbeschikking. Dezelfde bepaling is ook opgenomen in het eerste artikel van Het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten. Alle staten die het VN Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten hebben ondertekend, hebben de verplichting, niet slechts om zelfbeschikking niet te belemmeren, maar een pro-actieve verplichting om het te faciliteren. Het gaat hier volgens De Zayas  dus om afdwingbaar recht dat vervolgens is geïncorporeerd in het Spaanse rechtssysteem, krachtens artikel 10 paragraaf 2 en artikel 96 van de Spaanse Constitutie. Opkomen voor de schending van het recht van de politici, de bestuurders en de voorzitter van het parlement lijkt me dus hetzelfde als opkomen voor de bescherming van fundamentele mensenrechten.  

Geeft het opkomen voor universele mensenrechten dan blijk van “een politieke kleur”? Wél als je de geldigheid van die mensenrechten als overkoepelend recht niet onderschrijft. En dan glijdt je af naar donkere tijden. Want hadden wij in Nederland niet zelf óók eens een vertegenwoordiger van het universiteitsbestuur dat ten behoeve van de gehele universitaire gemeenschap drastische uitspraken deed ter verdediging van de mensenrechten in strijd met het toentertijd geldende rechtssysteem? Op 26 november 1940 sprak professor R.P. Cleveringa, Decaan van de Juridische Faculteit van de Rijksuniversiteit Leiden zich uit, met beroep op de grondwet, de rechtvaardigheid en het internationaal recht, tegen het ontslag, op last van de Rijkscommissaris voor het bezette Nederlandsche gebied, van zijn joodse collega, de hoogleraar Prof. mr. E.M. Meijers. Was dat ook te politiek? De toespraak van Cleveringa zou leiden tot de staking van alle universitaire activiteiten en, als indirect gevolg, tot de vorming van het studentenverzet. 

Maar goed, ik denk dat Madrid wel spoedig zal aandringen op personeelswisseling in de Catalaanse universiteitsbesturen.

Naschrift d.d. 9 october 2020: Vicent Partal.

Zojuist heb ik ook het redactioneel commentaar dienaangaande van Vicent Partal  op Vilaweb gelezen (en eerder gevonden dankzij een Tweet van Gerber van der Graaf – bedankt). Partal, een vooraanstaand journalist en auteur van het onder andere het boek Nou homenatge a Catalunya (Barcelona 2018), betoogt dat de huidige Spaanse rechter verder is gegaan in de beknotting van de Catalaanse universiteiten dan zelfs de Franquistische rechters ooit hadden gedaan (“això que ha fet aquest jutge no ho havien fet els jutges ni en l’època franquista”). Door een”pseudo-beroep” te doen op de neutraliteit van de openbare ruimte, stelt Partal, heeft de rechter een aanslag gepleegd op de democratie (“Aquest pseudo-concepte de neutralitat de l’espai públic és un atemptat contra la democràcia”). Want, zo vat Partal het probleem prachtig samen:

“Als immers onder “neutraliteit” wordt verstaan dat alleen die symbolen kunnen worden getoond die de autoriteiten gepast achten of goed uitkomen,  dan is dit een ‘democratie’  die alleen de publieke uiting van politieke manifestaties mogelijk maakt die afkomstig zijn van de macht. En een systeem waarin de ideologische stellingen van de macht de gehele openbare ruimte mogen innemen, maar waarin de posities die níet door de macht worden gepromoot thuis in het verborgene moeten worden gehouden en niet in het openbaar mogen worden uitgedrukt, is, zoals iedereen eenvoudigweg weet en begrijpt, géén democratie maar een dictatuur. Punt uit en einde van de discussie.”

(“Perquè si per neutralitat s’entén que només es poden mostrar els símbols que els poders públics consideren propis o convenients, això és una ‘democràcia’ que tan sols permet l’expressió pública de les manifestacions polítiques provinents del poder. I un sistema en què les posicions ideològiques del poder poden ocupar tot l’espai públic però les que no són promogudes pel poder s’han d’amagar a casa i no es poden expressar en públic, com tothom sap i entén fàcilment, no és una democràcia sinó una dictadura. Punt, i final de la discussió.”)

Vicent Partal, “Els jutges ultrafranquistes i l’aberrant esguerro de la ‘neutralitat de l’espai públic’. Un sistema en què les posicions ideològiques que el poder decideix poden ocupar tot l’espai públic però les que no són promogudes pel poder s’han d’amagar a casa i no poden expressar-se en públic no és una democràcia sinó una dictadura”, Vilaweb Editorial, d.d. 5 october 2020.

https://www.vilaweb.cat/noticies/els-jutges-ultrafranquistes-i-laberrant-engendre-de-la-neutralitat-de-lespai-public/

Noten met de verwijzing naar bronnen voor zover niet direct in de tekst gegeven.  

Verklaring van de hoogste bestuurders van de openbare Universiteiten van Catalonië d.d. 24 Maart 2018 in het Catalaans, “Comunicat dels rectors i la rectora de les universitats públiques catalanes”, https://www.ub.edu/web/ub/ca/menu_eines/noticies/2018/03/053.html?; in het Spaans: https://www.ub.edu/web/ub/es/menu_eines/noticies/2018/03/053.html?; in het Engels: https://www.ub.edu/web/ub/en/menu_eines/noticies/2018/03/053.html?]

Verklaring van de hoogste bestuurders van de Catalaanse Vereniging van Openbare Universiteiten [Asociación Catalana de Universidades Públicas] inzake de veroordeling van deleiders van de onafhankelijkheidsbeweging

(Comunicat de les rectores i els rectors de l’ACUP davant la sentència als líders independentistes”), d.d. 14 october 2019. Catalaans: https://www.ub.edu/web/ub/ca/menu_eines/noticies/2019/10/029.html; Spaans: https://www.ub.edu/web/ub/es/menu_eines/noticies/2019/10/029.html?

De Cleveringa-rede: https://www.dbnl.org/tekst/clev00326no01_01/clev00326no01_01_0002.php

Voor een verzameling informatieve en opiniërende video’s over de juridische problemen in de Catalaanse kwestie, zie mijn groeiende verzameling op www.catalanen.nl. Speciaal relevant zijn de video’s met de diverse experts in internationaal recht: 

Ben Emmerson, Alfred De Zayas, Alessandro Gamberini

1. Ben Emmerson. “Catalanisten vervolgd door de Deep State van Spanje. Ben Emmerson over de Catalaanse kwestie” (https://vimeo.com/302676976). Voordracht van Ben Emmerson QC, vooraanstaand specialist in internationaal strafrecht, internationaal en Europees publiek recht en mensenrechten, voormalig VN Speciaal Rapporteur over Terrorismebestrijding en mensenrechten over de schending van de mensenrechten door de Spaanse staat, gehouden op het symposium De Catalaanse kwestie in juridisch perspectief, georganiseerd door de Catalaanse Nationale Assemblée (Assemblea Nacional Catalana) op 9 november 2018 te Den Haag.
2. “Alfred de Zayas. Interview on The Catalan Question and International Law. An interview with professor Alfred de Zayas.” (https://vimeo.com/303280365). Alfred-Maurice De Zayas, vooraanstaand deskundige op het gebied van mensenrechten en internationaal recht, voormalig onafhankelijk rapporteur aan de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten en de Rechtvaardige Internationale Orde van de Verenigde Naties (OHCHR), voorafgaand aan zijn lezing op het symposium over het zelfbeschikkingsrecht van Catalanen georganiseerd door ANC Nederland te Den Haag op 9 november 2018. (Nederlanddse vertaling van de tekst: http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/alfred-de-zayas-te-beweren-dat-een-referendum-illegaal-zou-zijn-is-absolute-onzin/) 
3. “Alfred De Zayas. The Catalan Question and International Law. Part Two.” (https://vimeo.com/307304691). Registratie van (a) zijn lezing en (b) zijn antwoord op de vragen uit het publiek. Dat laatste is ook apart uitgemonteerd en van ondertitels voorzien in de volgende video.
4. “Alfred de Zayas – De oorverdovende stilte rond de Catalaanse kwestie” (https://vimeo.com/307611344). De Catalaanse Kwestie in Juridisch Perspectief. De vertaling is in uitgeschreven vorm te vinden via mijn weblog: http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/de-oorverdovende-stilte-rond-de-catalaanse-kwestie-drie-vragen-aan-alfred-de-zayas/
5. “Lawfare and the Politicization of the Judiciary. Professor Alfred De Zayas on International Law à la carte.” (https://vimeo.com/426553497). Wet-strijd en de politisering van de rechtspraak /  Lawfare and the Politicization of the Judiciary (Nederlands ondertiteld).
6. “Alessandro Gamberini. Juridische ontsporing. Van daadstrafrecht tot intentiestrafrecht.” (https://vimeo.com/432498775). Alessandro Gamberini, Italiaans strafrechtadvocaat, over de juridische ontsporing in het Spaanse strafproces tegen het streven naar de Catalaanse zelfbeschikking, over de noodzaak om burgerlijke ongehoorzaamheid te beschermen, met ook referentie naar zijn verdediging van Carola Rackete, de kapitein van Sea Watch 3 die in juni 2019, die Afrikaanse drenkelingen op Lampedusa liet ontschepen in weerwil van het verbod van Minister Salvini. Registratie van zijn bijdrage tot een paneldiscussie, geleid door een prominente Catalaanse journalist, Antoni Bassas (ARA), in de Foreign Friends of Catalonia “Conferència Catalunya al món” gehouden in de Paranimf de la Facultat de Medicina de la Universitat de Barcelona op 10 september 2019..
   .
   Video’s met betrokken Catalanisten (belanghebbend, betrokken maar daardoor niet noodzakelijkerwijs partijdig)
   . 
7. “Een onafhankelijk Catalonië?” Carles Puigdemont in gesprek met Tim Huiskes en studenten in de grote zaal van het Academiegebouw van de Rijksuniversiteit Groningen (vimeo.com/327423737). College Tour georganiseerd door de Studium Generale Groningen aan de Rijksuniversiteit Groningen (RUG) op 13 februari 2019. De Nederlandse ondertitels zijn uitgeschreven: http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/een-onafhankelijk-catalonie-college-tour-met-carles-puigdemont-studium-generale-groningen-nederlandse-ondertitels/
8. “Elisenda Paluzie. Interview on the Catalan Question and International Law.” (https://vimeo.com/303891099) An interview with professor Elisenda Paluzie, Expert in International Economics (Yale University, University of Barcelona) and President of the Assemblea Nacional Catalana (ANC).
9. “Clara Ponsatí – Brief Introduction to the Catalan Question” (https://vimeo.com/329405907). Professor Clara Ponsatí delivering a lecture on the Catalan Question at the John Stuart Mill College to PPE students of the Free University in Amsterdam (Vrije Universiteit) on March 6th, 2019. This is her introduction to the Q&A session with PPE students (see below).
10. “Clara Ponsatí – Q&A with PPE students on the Catalan Question” (https://vimeo.com/331461044). Second video of the PPE Encounter with Professor Clara Ponsatí  at the John Stuart Mill College at the Free University in Amsterdam (Vrije Universiteit) on March 6th, 2019. This second video is the Q&A session with the Philosophy, Politics and Economics students.
11. “Lluís Puig i Gordi: ‘Dit is geen rechtszaak, dit is een klucht!'” (https://vimeo.com/333121818). Interview met Lluís Puig i Gordi, uitgeweken regiominister voor cultuur in de regering van Carles Puigdemont, vlak voor aanvang van het strafproces in het Spaanse Hooggerechtshof te Madrid tegen de leiders van de onafhankelijkheidsbeweging en de voormalige bewindslieden van de Catalaanse regering onder leiding van president Carles Puigdemont. Ter gelegenheid van een manifestatie voor het gebouw van de Europese Commissie op 12 februari 2019. 
12. “Jordi Pesarrodona: Demòcrata acusat falsament de delicte d’odi” (https://vimeo.com/459859889). Entrevista amb Jordi Pesarrodona, Comediant / Pallasso i també, en 2017, regidor d’ERC de Sant a Joan de Vilatorrada, el 18 de setembre de 2019; i al Simposi “Human Rights à la Carte”, La Haia, Països Baixos, el 19 de octubre de 2019. Amb una  contribució de Albert Pié Lacueva, Degà del Il·lustre Col·legi d’Advocats de Manresa, el 17 de setembre de 2019.
    .
    .
    Voor de verdere verdieping in de achtergronden van de Catalaanse kwestie: 

13. “Les fosses comunes de la Guerra Civil i la dictadura Franquista.” (https://vimeo.com/368795769). Reflexions de Joan Sebarroja, defensor dels dret humans, al costat de la Fossa del Camí de Les Torres, Sant Joan de Vilatorrada, prop de Lledoners, el 17 de setembre de 2019. Encara sense subtítols en Neerlandès. 
14. “The MEP speeches on the exclusion of 3 MEPs from taking their seats in the European Parliament.” (https://vimeo.com/347285888). Four Members of the European Parliament delivered a speech on the exclusion of 3 MEPs from taking their seats in the European Parliament. Marisa Matias (Portugal), Matt Carthy (Ireland), Ivo Vajgl (Slovenia) and Gérard Onesta (France). Strasbourg, July 2nd, 2019. Languages spoken in this video: Catalan, Castilian, English and French.The video also serves as a souvenir from that remarkable event of some 10.000 peaceful protesters next to the European Parliament Buildings.  For which you might also want to watch: 
15. “Omplim Estrasburg” –– “Let’s fill the City of Strasbourg” (English subtitles)(https://vimeo.com/346392958). “European Parliament: Whatever happened to my vote?”Over 10.000 EU citizens gathered outside the European Parliament on the 2nd of July, protesting that three Catalan MEPs, who were elected in May, have been prevented from taking their seats by the Spanish authorities in collusion with Antonio Tajani. 
16. “Omplim Den Haag I (Preview to the “Human rights à la carte” Symposium)” (https://vimeo.com/364651443). Algemene introductie tot het probleem, gebruikt als opening van een symposium in Den Haag over de Catalaanse kwestie in het perspectief van “internationaal recht à la carte”. 
17. “Omplim Den Haag II. Entrega Petició (Aanbieding petitie)” (https://vimeo.com/365847549). Aanbieding petitie catalaansegevangenen.petities door initiatiefneemster Laura Prat Bertrams, Den Haag, 8 october 2019.
18. “Het Catalaans. Een middelgrote Europese taal. Interview van Eva Daussà met Professor F. Xavier Vila i Moreno” (https://vimeo.com/431749631). Interview van Eva J. Daussà (Universiteit van Groningen) met Francesc Xavier Vila i Moreno (Hoogleraar Catalaanse Sociolinguistiek en Catalaanse Taalkunde, Directeur van de afdeling Catalaanse Taal en Literatuur en Algemene Taalwetenschap van de Universiteit van Barcelona). Barcelona 13 September 2019.
     
    Voor de sfeer tenslotte: 
19. “Diada 2019 – Record videogràfic de la Diada Nacional de Catalunya del 2019” (https://vimeo.com/456590137). Record videogràfic de la Diada Nacional de Catalunya del 2019 (que s’ofereix per amics holandesos de la República Catalana com a consol en temps de quarantena).