De Catalaanse Troebelen 5. Bijval van Alfred de Zayas (kopie van een Facebook stukje)

Facebook stukje d.d. 26 september 2017

Alfred-Maurice De Zayas, de “UN Independent Expert on the promotion of a democratic and equitable international order”, heeft een paar dagen geleden een (open) brief gestuurd aan Juncker, Timmermans e.a., waarmee de Catalaanse Troebelen rond het aanstaande referendum opeens toch een relevante en pertinente verantwoordelijkheid wordt van ook de Europese politiek en niet alleen maar kan worden afgedaan als een interne kwestie van Spanje.

“On international day of Peace the Independent Expert calls on the European Commission to defend the right of the Catalan people to express their identity in the form of a referendum, compatible with European law and international law. The European Commission should condemn the use of direct and indirect force on a population who is intent on expressing its right to choose.

The independent expert calls on Spain to suspend all measures of repression against the people of Catalonia and to cease interfering with the exercise of fundamental democratic rights, including the rights of freedom of expression, freedom of assembly and association, and the non-derogable right of the self-determination of all peoples.”

Gelukkig, het oude begrip van “het zelfbeschikkingsrecht der volken” lijkt toch nog geldingskracht te hebben internationaal recht. Het is wel het thema van de week, zo net na het referendum van de Koerden in Irak. Toch wordt het Catalaanse onderwerp niet gemakkelijk opgepikt. Misschien dat de persverklaring van deze prominente expert van de VN, op persoonlijke titel – dat wel – kan leiden tot een verhoogde mate van belangstelling voor het probleem van de (of, voor zij die eraan twijfelen, de discussie over de geldigheid van de beschuldiging van de) schending van democratische rechten in Catalunya door de regering van Rajoy.

Hoe dan ook, de Catalaanse Troebelen is een ernstige crisis die alle Europeanen nú aangaat.

Lees de brief op het weblog van Alfred-Maurice De Zayas:
https://dezayasalfred.wordpress.com/…/media-statement-viol…/

Ook de lopende discussie in de commentaren op die plaats is zeer verhelderend.

Alfred de Zayas heeft de brief geschreven op persoonlijke titel. Dat past bij de wijze waarop hij als “independent expert” is verbonden (of juist niet) aan de VN. Over de rol van de “Independent Expert on the promotion of a democratic and equitable international order” :
“An Independent Expert is a Special Procedure mechanism appointed by the Human Rights Council to examine and report on a specific human rights issue or theme. This position is honorary and the expert is not United Nations staff nor paid for his/her work.” (http://www.ohchr.org/EN/Issues/IntOrder/Pages/IEInternationalorderIndex.aspx). Voor een korte biografie van de persoon die deze rol nu dus vervult, zie http://www.ohchr.org/EN/Issues/IntOrder/Pages/AlfredDeZayas.aspx

Voor de verwerking van deze brief in een Catalaans nieuwsbericht, zie http://www.catalannews.com/…/un-independent-expert-on-the-p…

Voor de enthousiaste reacties van Catalanen op deze bijval, zie de commentaren bij het bericht van deze brief op de Facebook pagina van de president van de Generalitat de Catalunya, Carels Puigdemont: https://www.facebook.com/KRLSPuigdemont/

(Feliz Coll vertelde me hier gisterenavond over. Volgens mij kwam de tip van Angela Coll – beiden bedankt!)

De Catalaanse troebelen 4. Europeanen ontwaken

Nederlandse televisie-nieuwsredacties zijn eindelijk wakker geworden voor de Catalaanse troebelen. De conflictsituatie is de afgelopen week dan ook enorm geëscaleerd. In hun pogingen het referendum over Catalaanse onafhankelijkheid van 1 october te frustreren, hebben de Spaanse autoriteiten de afgelopen weken veel schandelijke maatregelen genomen en acties uitgevoerd. Eerst de nominale waarheid: het referendum is illegaal volgens de Spaanse constitutie zoals een paar jaar geleden nog bevestigd door een uitspraak van het Constitutionele Hof van de Spaanse nationale staat. Maar dan is er de democratische realiteit dat er veel mensen zijn in Spanje die komende 1 october op democratische wijze hun wens op zelfbeschikking willen uiten. Die wens is alleszins verdedigbaar op praktische, culturele en historische gronden.

Uitingen van het Catalaanse onafhankelijksstreven in aanloop tot het referendum van 1 october 2017. Foto's uit Vic en Gerona. ©2017 Huib J. Lirb

Uitingen van het Catalaanse onafhankelijksstreven in aanloop tot het referendum van 1 october 2017. Foto’s uit Vic en Gerona. “Soñar despierto”, ofwel “dagdromen”, zou kunnen worden opgevat als een kritisch commentaar op de sticker erboven. Uit de tekst “Independència és futur” spreekt hoe dan ook meer vertrouwen. De “Si” slaat op het ja-woord.  ©2017 Huib J. Lirb

Op verzoek kan ik daar later nader op ingaan, maar laat me er hier het volgende over zeggen. Een volk dat meer dan 700 jaar een onafhankelijk bestaan heeft genoten (onder de diplomatiek erkende Kroon van Aragon) is in 1713-14 (Spaanse Successie Oorlog) door de op dat moment reeds sterk gecentraliseerde moderne Spaanse Staat geheel ten onrechte opgeslokt door toedoen van vooral de Castilianen en de Fransen (voorlopig volsta ik met verwijzingen naar Ferran del Campo i Jordà e.a., Catalunya Espanya. Preguntes i responses, Norfeu: Figueres 2017). Oude geschiedenis misschien, maar verjaart annexatie automatisch? Oei, dat zou slecht nieuws zijn voor bijvoorbeeld Tibet. Of voor de Krim. En voor, wat dat betreft, Zuid-Italië, dat immers in 1860 “in historische stilte” is veroverd door de Piemontesen – om niet af te dwalen (zie o.m., en dat is bijna arbitrair vanwege de overdaad aan beschikbare literatuur, Jaap van Osta, Een geschiedenis van het moderne Italië, Wereldbibliotheek: Amsterdam 2010, 94 voor het woord “annexatie” in context; Pino Aprile, Mai più terroni. La fine della questione meridionale, Edizioni Piemme: Milano 2012; Gigi di Fiore, I vinti del Risorgimento. Storia e store di chi combatté per i Borbone di Napoli, UTET: Torino 2005; Lucy Riall, The Italian Risorgimento. State, society and national unification, Routledge: London & New York 1994; idem, Garibaldi. Invention of a Hero, Yale University Press: New Haven & London 2007).

Kortom, als je de logica van de Volkenbond en de Verenigde Naties zou loslaten op het probleem, dan zou volgens mij de Spaanse overheid eigenlijk geen poot meer hebben om op te staan. Maar de logica die men nu doet gelden is nominaal en doet geen recht aan de wil van de bevolking in kwestie. Niemand zou de Catalanen ervan kunnen weerhouden een opiniepeiling te organiseren. Dat zou dan met particuliere middelen moeten worden georganiseerd. Nominaal gezien is het referendum nu echter illegaal omdat er de terechte verdenking bestaat dat het referendum wordt gehouden met gebruik van publieke middelen en functionarissen. Daarom zijn er invallen gedaan bij drukkerijen en partijkantoren, om de stembiljetten in beslag te nemen omdat die met Spaanse inkt zouden zijn gedrukt. Daarom ook zijn de 700+ burgemeesters van Catalaanse gemeenten die zich afgelopen week net openlijk bereid hebben verklaard mee te werken aan het referendum nu collectief gedagvaard – ze worden geacht zichzelf te melden bij, ja, wat zal het zijn. De Guardia Civil?

Vergis je niet in de problematische reputatie van die militaire politiedienst. Veel ouderen herinneren zich deze macht als de sterke arm van het fascistische regime van Franco – men herinnert zich wellicht dat Catalunya in de Spaanse Burgeroorlog tot het eind aan de Linkse zijde heeft gestaan, fel tegenover de fascisten en de nazi’s. De Guardia Civil voerde reeds vóór de uitbarsting van die oorlog doorgaans de wil uit van de traditionele machthebbers, inzonderlijk de grootgrondbezitters en de monarchisten, die vijandig stonden tegenover de door het socialisme geïnspireerde Republiek (ik baseer dit allemaal op, onder meer, Paul Preston, The Spanish Holocaust. Inquisition and Extermination in Twentieth-Century Spain, Harper Press: London 2012, s.v. “Civil Guard”; Raymond Carr, The Spanish Tragedy. The Civil War in Perspective, Weideveld: London  [1977] 1993, s.v. “Civil Guard”; voor de toespitsing op de steun aan de grootgrondbezitters in oppositie tegen de Republiek, zie Edward E. Malefakis, Agrarian Reform and Peasant Revolution in Spain. Origins of the Civil War, Yale University Press: New Haven & London 1970, s.v. “Guardia Civil” en op p. 289 inz.: “The rural oligarchy of old was by no means left powerless [na de vele maatregelen die de linksgeoriënteerde Republiek in 1931 had genomen ter hervorming van het door latifundisme gedomineerde Zuid-Spanje]. The Republic failed to take the elementary step of transferring the Guardias Civiles and the powerful secretaries of the ayuntamientos to other villages where they would be separated from their former associates”. Een dergelijke stap was in het eveneens door latifundisme geplaagde Zuid-Italië overigens wel genomen – nog steeds dienen “carabinieri” geboren in noordelijke streken juist in zuidelijke en andersom.).

Het is niet toevallig dat de jonge en nog fragiele democratie in 1981 in het parlement nog werd bedreigd door een kolonel van de Guardia Civil met getrokken pistool (Antonio Tejero Molín Molina – zie bijv. Tony Judt, Postwar. A History of Europe since 1945, William Heinemann: London 2005, pp. 520-521). “There has been no Truth Commission, no War Crimes trials in Catalonia,” na de Spaanse Burgeroorlog en de vier decennia van fascistisch bewind, “no cases referred to the International Court. When Franco finally died in 1975 and dictatorship gave way to democracy, there was a general agreement to let sleeping dogs lie. It was as if the success of the Transition (from dicatorship to democracy) depended on a collective amnesia which was the necessary price of  ‘peace’ and continuity” (John Payne, Catalonia: History and Culture, Five Leaves Publications: Nottingham [2004] 2009, 111). Velen menen dat de Spaanse politieke elite niet geheel is gezuiverd van fascistische restanten; zij zien die een soort “Nachleben” hebben in vooral de Partido Popular van, inderdaad, premier Rajoy – met welke weergave van deze mening ik overigens niet wil suggereren dat de premier zelf anti-democratische sympathieën zou hebben (maar voor de suggestie dat de aanhang van de PP nog steeds vooral affiniteit heeft met “an older, more agressively centralist and Castilian-chauvinist conception of patriotism” dan met “an enlightened form of ‘constitutional patriotism'”, zie Helen Graham, The Spanish Civil War. A Very Short Introduction, Oxford University Press, Oxford 2005, 144). De Guardia Civil roept bij vele Catalanen, inclusief de jongeren, hoe dan ook associaties op met fascisme (je hoort het vaak en dit is, als kwalitatief geattesteerd gegeven, ook gebleken uit de enquête die Sofia Lirb een paar jaar geleden met hulp van Angela Coll heeft gehouden onder meer dan zestig inwoners van La Garriga). En in ieder geval wordt de inzet van de Guardia Civil in openbare gebouwen, voor harde invallen met bivakmutsen ook nog eens, als een optreden van een bezettingsmacht. De Guardia Civil is voor veel Catalanen dan ook niet “uw beste vriend”. En het is niet voor niets dat de Catalanen in de Mossos d’Esquadra hun eigen politiedienst hebben. Beide diensten zijn nu al maanden met elkaar in conflict, met een dieptepunt in de geheel onterechte beschuldiging dat de Mossos gefaald zouden hebben in de voorkoming van de recente aanslagen in Barcelona en Cambrils. Hierover heb ik eerder al bericht.

Het probleem gaat verder dan louter “identiteitspolitiek”. Catalaanse separatisten hebben er schoon genoeg van dat hun belastingafdrachten al jaren lang in onevenredige mate ten gunste komen van andere deelstaten van Spanje en, in hun ogen, ten koste van noodzakelijke investeringen in de eigen regio. (Desgewenst kan ik hier literatuurverwijzingen bij plaatsen.) Er staat veel op het spel. In 1993 bedroeg de bijdrage van Catalunya – een van 17 Spaanse regio’s – aan het Spaanse Bruto Nationaal Product maar liefst een vijfde deel (Tony Judt, Postwar. A History of Europe since 1945, William Heinemann: London 2005, pp. 702). Catalaanse exporten bedroegen 28 procent van het Spaanse totaal in 2011 (Ramon Tremosa i Balcells, “The View from Brussels” in Liz Castro, red., met een voorwoord van Artur Mas, What’s up with Catalonia? / ¿Qué le pasa a Cataluña?, Catalonia Press: Ashfield Massachusetts 2013, 113). En er zijn veel meer indicatoren van het in het perspectief van Spanje onevenredig grote economische belang van Catalunya (waaronder in: Oriol Amat, Núria Bosch e.a., Economia de Catalunya. Preguntes i respostes sobre l’impacte econòmic de la independència (Comissió d’economia Catalana, Col.legi d’Economistes de Catalunya: Profit Editorial s.l., s.d. [Barcelona 2014]). Spanje heeft veel te verliezen.

Zoals gezegd beginnen de Catalaanse troebelen vanaf gisteren meer aandacht te trekken in andere landen dan voorheen. Zo kan het gebeuren dat nu ook de achtergronden van het conflict aan een algemeen publiek worden uitgelegd en dat er voorzichtig wordt gespeculeerd over eventuele implicaties. Ik heb daartoe schermopnames gemaakt van een paar nieuwsberichten van verschillende zenders en die geciteerd ten behoeve van mijn lezer(s) in Catalunya (Wachtwoord: Catalunya). Opdat zij kunnen zien dat men nu eindelijk ook buiten de Catalaanse grenzen aan het ontwaken is voor dit probleem dat, wat mij betreft, de kern van het nieuwe Europa raakt.

Appendix d.d. 22 september 2017. 

Ik stelde gisteren dat Spanje veel te verliezen heeft. Maar is dat wel zo. Kán Spanje überhaupt verliezen?  Het is de wens (-droom) van de Catalaanse separatisten om direct na de afscheiding van Spanje een eigen lidmaatschap van de Europese Unie aan te vragen. De EU lijken echter niet uit te zien naar zo’n aanvraag. Herhaaldelijk wordt de Catalanen duidelijk gemaakt (zoals door Juncker) dat de soevereiniteit van de nationale staten die lid zijn van de EU dienen te worden gerespecteerd. De EU staat achter Madrid terwijl Catalonië géén erkende entiteit is die in onderhandeling zou kunnen treden met de EU. Op begrip van de EU kunnen de separatisten dus bij voorbaat al niet rekenen. Maar het probleem is groter. Volgens het Verdrag van Maastricht namelijk moet iedere toetreding worden goedgekeurd door alle Lidstaten en door het Europees Parlement. Dus, zoals ik vanmorgen hoorde in een discussieprogramma op Raiuno en zoals, ik zeg het graag, Sofia me een paar dagen geleden al zei: om na afscheiding te kunnen toetreden zal Spanje, net als alle andere EU lidstaten, toestemming moeten geven.  En dat, tja, zal waarschijnlijk nooit gebeuren.

En zo zou, vergeef me de potsierlijkheid,  een volk eeuwig in nominale gijzeling kunnen worden gehouden door de nazaten van oude veroveraars en geweldenaars. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Voor de Catalanen zal de oplossing dan toch echt “uit Brussel” moeten komen. Dat “nieuwe” Europa waar ik eerder op doelde moet een democratischer Europa zijn, misschien zo gereorganiseerd dat de gelding van de oude nationale staten zal zijn teruggedrongen (en vooral het veto niet meer zal bestaan), ten gunste van de kracht van vertegenwoordiging in het Europees Parlement. En daar hebben we het fundamentele en zeer actuele probleem van de crisis van de Nationale Staat. Die is structureel en langdurig verzwakt geraakt, aan de ene kant, door de decentralisatie in de lidstaten zelf en, aan de andere kant, de gestapelde overheveling van effectieve politieke (en juridische) macht aan de instellingen van de EU. Het is niet verwonderlijk dat de verdediging van het concept van de Nationale Staat overal sterker wordt; dat gaat doorgaans gepaard met een toenemende aversie tegen de macht van de EU. De Brexit is er mede een gevolg van en tegelijk een manifestatie van de verhoogde alarmstatus waarin de nationale staten van Europa zich bevinden. We zien het ook in Nederland, waar de Nationale Staat zijn meest extreme kampioen lijkt te hebben gevonden in Thierry Baudet. De harde opstelling van Madrid in de huidige Catalaanse Troebelen zouden we dus ook kunnen beschouwen als een felle verdediging van het concept van de Nationale Staat. Het is zo bezien dan ook niet verwonderlijk dat Rajoy zoveel bijval krijgt in Europa, al is men nu even voorzichtig met het doen van uitspraken omdat de inzet van arrestatieteams niet goed valt in de publieke opinie van democratische landen.  Volgens de LaVanguardia van vandaag zijn ze in Brussel niettemin erg bezorgd. Vooral ook om het mogelijke domino-effect. De Franse overheid zou zich druk kunnen maken over het eventuele precedent dat een Catalaanse afscheiding zou zetten voor de Corsicanen. En natuurlijk de Basken. Of op termijn ook de Bretons en de Savoyards? In Italië zijn ook meerdere afscheidingsbewegingen actief: op 22 october wordt een referendum gehouden met de vraag of de Veneto en Lombardia meer autonomie zouden moeten krijgen (zie eindnoot met het relevante citaat uit de LaVanguardia van vandaag, 22 september 2017, over de impact van de Catalaanse Kwestie op de politieke ontwikkelingen in Italië). De Lega Nord (en hun afdelingen, zoals de Ligurische afscheidingsbeweging) heeft jarenlang geijverd voor de afscheiding van het Noorden met de bedoeling om vervolgens apart toe te treden tot de EU. In antwoord daarop zijn er steeds meer Zuid-Italianen die, al dan niet dwepend met het Borboonse verleden, misschien ook graag apart door zouden willen gaan met Napels als hoofdstad. Kortom, de Nationale Staat ligt behoorlijk onder vuur en de belegeraars kijken hoopvol naar de EU, die op zijn beurt pal staat achter zijn leden, d.w.z. de Nationale Staten. In deze patstelling zullen de Catalanen dan ook niet gemakkelijk bijval kunnen vinden bij de EU, maar misschien wel bijveel andere Europeanen. Over deze mogelijke discrepantie zou de EU zich druk moeten maken.

Eindnoot citaat uit het artikel van Enric Juliana, “LA QÜESTIÓ CATALANA. Alta preocupació a Europa” in LaVanguardia d.d.22-09-2017
“A Itàlia la qüestió de Catalunya comença a despertar un enorme interès. Els titulars de la premsa italiana ahir eren els més alarmistes i expressius: “ Spagna, la guerra catalana” (La Repubblica). “La battaglia catalana” (La Stampa). “Madrid punisce la Catalogna” (Corriere della Sera). A Itàlia el 22 d’octubre es faran dos referèndums sobre l’ampliació de l’autonomia de la Llombardia i el Vèneto, les dues regions més riques del país. Es tracta de dos referèndums legals, de caràcter consultiu, promoguts per la Lliga Nord, amb el suport de Forza Italia. Reapareix la ­qüestió del nord, en una Itàlia avui submergida en una gran confusió política, que celebrarà eleccions legislatives la primavera que ve.
A París, batalla pels contractes de treball. A Barcelona, crisi independentista encesa. A Milà, classes mitjanes –egoistes? cansades del mal govern?– que demanen més autonomia.
Qüestions europees.” (http://www.lavanguardia.com/encatala/20170922/431455460718/alta-preocupacio-a-europa.html)

 

 

 

De Catalaanse Troebelen 2 – Knoeien met bewijsmateriaal

Facebook stukje d.d. 1 september 2017

De Catalaanse troebelen lijken nu pas echt te zijn begonnen. Inzet is de publicatie gisteren door krant El Periodico (met Castiliaanse en Catalaanse edities) van een Engelstalige “notitie” die, volgens die krant, op 25 mei j.l zou zijn gestuurd door de CIA aan de Catalaanse politiedienst Mossos d’Esquadra. Die notitie behelst de waarschuwing dat terroristen op het punt zouden staan om een aanslag te plegen op de Rambla [=de Flores] van Barcelona. De Catalanen zouden dus hebben verzuimd zich te wapenen tegen deze specifieke dreiging.
Maar dit zaakje stinkt, behoorlijk ook, want er zijn, zacht gezegd, een paar problemen rond deze “notitie” op grond waarvan de geloofwaardigheid van het bericht heel gering wordt geacht door zowel het Catalaanse bestuur (president Carles Puigdemont en minister van binnenlandse zaken Joaquim Forn) als het stadsbestuur van Barcelona (burgemeester Ada Calau) alsook de top van de Catalaanse politiedienst (Josep Lluís Trapero – van wie de formulering over de geloofwaardigheid direct kwam). In de eerste plaats heeft de Mossos d’Esquadra geen officieel contact met de CIA, net zomin als deze dienst een formele relatie heeft tot Europol – een frustrerend probleem dat volgt uit de weigering van de Nationale Staat van Spanje om deze politiedienst de gelegenheid te geven om onafhankelijk te opereren (waarover ik een paar dagen geleden al schreef). Ieder waarschuwing aan de Mossos zou dus VIA de Spaanse autoriteiten moeten (zijn ge)gaan. In welk geval de hoofdverantwoordelijkheid voor de vermeende misser ook of in eerste instantie bij Madrid ligt.
Oké, dus de CIA zou hier geen “officieel” kanaal hebben gevolgd? “Big deal”, zou je zeggen, want de CIA doet vast wel vaker “officieus” zaken met derden. Toch is het vreemd dat de notitie wel formeel is gesteld en gericht lijkt te zijn tot “Spain” (“S//REL TO SPAIN”). Het is misschien niet toevallig dat de adresserende details door El Periodico in de Spaanse en Catalaanse vertalingen zijn weggelaten. Het leek mij gisteren dan ook dat het eerder zou kunnen dat de CIA Spanje wél had gewaarschuwd – officieel – met de verklaarde bedoeling dat de Mossos D’Esquadra zou worden ingelicht, maar dat de centrale overheid van de Spaanse Nationale Staat de Catalanen in het ongewis hebben gelaten. Een dergelijk nalaten zou pas echt bestuurlijk misdadig zijn. We mogen het niet zeggen, en ik doe het ook niet, maar het ZOU zo hebben kunnen zijn. In ieder geval is de adressering niet een irrelevant detail in deze kwestie.
En dát, zo bleek vanochtend, vindt ook Julian Assange. Hij wees er gisterenavond op dat het merkwaardig is dat de CIA voor de aanhalingstekens de Spaanse typografische conventie zou hebben gevold: “Note that the << >> marks are Spanish quoting style and are unusual to see used like this in an English language CIA document.” (Twitterbericht van Julian Assange d.d. 31-08-2017). Anderen hebben er op gewezen dat ook de spelling van Irak met de “k” ongebruikelijk is in Amerikaanse teksten: daar zou je “Iraq” verwachten.
Het hoofd van de Catalaanse politie, Trapero, uitte gisteren onmiddellijk al de beschuldiging dat het vermeende CIA bericht een “montage” was die onder de aandacht is gebracht van (zo niet gemaakt zou zijn door – maar dat zegt hij niet) El Periodico in een zoveelste poging om de kwaliteit van de uitvoerende macht van Catalanen in diskrediet te brengen. Vergeet niet: in october wordt een referendum gehouden over de vraag of Catalunya door zou moeten (mogen) gaan als een onafhankelijke republiek in de grote Europese familie van lidstaten. Julian Assange flipte kennelijk direct op de misleiding van het publiek door El Periodico: “We suspect this CIA document on ISIS attacks in Barcelona is fabricated. Note the Spanish-style quotes ‘<<‘, ‘>>’ in an English document” (Wikileaks Twitter bericht). Hij roept om het ontslag van de topman van El Periodico.

En dan zien we vanmorgen opeens dat de Periodico een nieuwe versie van de CIA notitie publiceerde met deze keer een paar correcties: “Iraq” is er een van….. De krant zegt nu de originele scan te hebben gepubliceerd terwijl die van gisteren gemakshalve typografisch was aangepast voor de eigen lezers. Hoezo kun je een scan corrigeren op typefouten als dat zal moeten doorgaan als bewijsstuk?! Maar er is meer. De krant bericht ook dat de Verenigde Staten nu zouden hebben verklaard de Mossos d’Esquadra te hebben gewaarschuwd. (Update 1 sep 2017 avond: volgens het eigen zeggen en schrijven van El Periodiek zou dit zijn verklaard, vier dagen na de aanslagen, door het National Counterterrorism Center (NCTC) van de VS.) Dat zou de waarschuwing kunnen zijn geweest waarvan de Catalaanse autoriteiten direct al hadden toegegeven te hebben gekregen als één van de vele waarschuwingen die dagelijks circuleren in de geruchtenstroom. Maar die zou, volgens de Catalanen, hoe dan ook niet van of via de CIA zijn gekomen.

Intussen zou de Spaanse pers nu bijna unaniem de held van vorige week, Trapero, beschouwen als een leugenaar.

De Catalaanse troebelen zijn begonnen.

Wordt vervolgd. Geheid.

Bronnen voor dit stukje zijn, onder andere:

Voor de gewraakte publicatie door El Periodico:
http://www.elperiodico.cat/…/text-integre-alerta-cia-mossos…

Voor de reactie van Trapero (geen relatie CIA, notitie is een “montage”):

http://www.lavanguardia.com/…/govern-alertas-ramblas-cia-mo…

http://www.elperiodico.com/…/forn-trapero-reconoce-alerta-c…

De reactie van Colau:
http://www.elperiodico.cat/…/ada-colau-barcelona-nega-conei…

Voor de typografische problemen en Assange:
http://www.elnacional.cat/…/informe-cia-elperiodico_187014_…

Voor de publicatie door El Periodico van de “gecorrigeerde” versie van het vermeende bewijsstuk en de berichten over de Verenigde Staten:

http://www.elnacional.cat/…/el-periodico-nota-original-cia_…

http://www.elperiodico.com/…/eeuu-reafirma-atentado-rambla-…

Voor de communis opinio in de Spaanse pers ten faveure van El Periodico:
http://www.elnacional.cat/…/premsa-espanyola-elperiodico-mo…

Nu ook in Engels:
http://www.foxnews.com/…/barcelona-officials-say-us-cia-did…

En tot in ieder geval vanmorgen alleen nog in het Nederlands in de Belgische pers (Het Laatste Nieuws):

http://www.hln.be/…/Waarschuwde-CIA-toch-voor-aanslag-in-Ba…

El comunicat de l’espionatge nord-americà advertia d’una possible acció terrorista a la Rambla aquest estiu
ELPERIODICO.CAT
Met eigen toevoeging als commentaartje op Facebook:

“This is a CIA very secret thing”. Zie voor een grappige overdrijving van een nepberichtje: https://www.facebook.com/aragon.catalanocorona/photos/a.848433505205498.1073741829.848200721895443/1376112982437545/?type=3&theater

foto van Aragon Catala Corona.

Aragon Catala Corona

Gràcies Enric Hernàndez director de el Periodico. Que ens has fet retornar a molts a la nostra infància amb Mortadelo i Filemón. Com periodista ja veiem que massa bo no ets. Jo de tu provaria de viure de la comèdia.
#elPeriodico #TIA #mortadeloyFilemon

De Catalaanse Troebelen 1 – De held van de week

Facebook stukje d.d. 30 augustus 2017

De Catalaanse politie Mossos D’Esquadra heeft de klopjacht op de terroristen “van Ripoll” in de afgelopen weken heel goed weten uit te voeren ondanks het feit dat deze bij wet afzonderlijk opererende politiedienst van Catalunya van de kant van de natiestaat Spanje géén eigen verbinding heeft gekregen met Europol. De Catalanen hebben echter weer eens bewezen de verantwoordelijkheid van onafhankelijkheid dan toch gewoon goed aan te kunnen. We waren tijdens ons verblijf in Girona dan ook erg onder de indruk van het optreden van Josep Lluís Trapero, de held van de dag. Of liever, de held van de week.

Aangehecht is een Engelstalig artikel (door mij aangetroffen op de Facebook pagina van “República Catalana”) waarin dit probleem is uitgelegd en toegelicht.

Voor een eveneens Engelstalig artikel over de held van de week Trapero: http://www.euronews.com/…/josep-lluis-trapero-the-very-cata…

Voor zijn klacht over tegenwerking of tenminste gebrek aan medewerking vanuit Madrid, zie, in het Catalaans: https://www.racocatala.cat/…/trapero-denuncia-madrid-obstru…

foto van República Catalana.
foto van República Catalana.